week 10

4 maart 2012 zondag: Week 10 alweer? De laatste dagen gaat de tijd echt snel. Ik heb weer lijstjes (net als in Nederland) met wat ik allemaal nog moet doen. Dat betekend dat ik weer veel heb om na te denken en allemaal ideetjes krijg. Vanmorgen ben ik weer naar de kerk geweest. Wat is het daar toch uniek, en super om dat mee te maken. Willes (masaimarkt) is met mij mee geweest en ook Sammy ging weer gezellig mee. Het was dit keer weer net even anders als de andere keren. Als ik de kerk in Nederland vergelijk met deze kerk dan is het bij ons maar saai en steeds hetzelfde. Hier staan ze te dansen en praten ze (allemaal door elkaar) met God. Dit keer was ik niet de enige muzungu er was ook een groep uit zweden die de kerk kwamen bezoeken. Het zingen was vandaag echt geweldig. Victor (speelt op het keyboard) vermaakte weer heel de zaal. Eerst moesten we gaan staan, springen, stap naar links, 14 stappen naar rechts. Dat werd natuurlijk een gekke boel daar in de kerk, prachtig om te zien hoe iedereen geniet. We zongen: All we need is Jesus en daarna werd het herhaald in het Swahili.
Na de preek werden er verschillende mensen naar voren geroepen. Wat bleek, er waren nieuwe mensen gekozen om de kerk te besturen. Sommige voor de zondagschool andere voor het vertalen op het podium, zo kreeg iedereen zijn eigen taak. Het was een speciale aangelegenheid en iedereen werd gezegend. Er werden veel foto’s gemaakt dus ik heb mijn kans gekregen om ook wat foto’s te nemen van de kerk. Aan het einde werden ze door alle mensen uit de kerk begroet, beetje hetzelfde als bij ons de belijdenis of als er een nieuwe dominee is. Het was wel bijzonder om mee te maken. Helaas kon ik niet meer bij de jeugdmeeting zijn want de zondag zit best vol.
Bij Panda’s kon ik nog even een gaatje vinden om met de kleine Benjamin te skypen. Papa en mama zien er zo trost uit! Daarna mijn spullen gepakt om weer naar Rangala te gaan.
In Rangala niet zoveel bijzonders meer gedaan, op naar de maandag. Ik heb best weer zin om naar mijn stage te gaan. Ik merk dat dit de laatste weken zijn en de moeilijkste momenten zitten er op. Nu daarom maar lekker even genieten want voor ik het weet vlieg ik weer naar Nederland. Dat zal wel weer flink wennen zijn. Alleen de weg van Schiphol naar huis al ‘-) Maar kijk er naar uit om iedereen weer te zien, ik hou van jullie!
5 maart 2012 maandag: Oeps, de maandag ben ik vergeten te typen. We hadden geen water dus ik wilde even een fles water kopen langs de weg. Helaas was dat uitverkocht dus ik vertrok zonder water. Net waren er meerdere Matatoe langsgekomen maar nu was het helemaal stil. Ik wachtte, maar helaas. Daarom heb ik een piki piki gebeld die ik al vaker heb gezien. Na 10 min was hij er nog niet en intussen waren er al 2 Matatoe en 2 piki piki’s langs gekomen. Daarom heb ik maar een andere piki piki gepakt en die heeft me netjes bij de Equator gebracht. Ik ben bij de assembly geweest en toen sms’te piet. Ik stond te wachten op een Matatoe maar hij kwam met een piki piki. (dezelfde als vanochtend :)) We zijn naar Ugunja gegaan om naar kasten te bestelen. Uiteindelijk heb ik 5 kasten besteld voor de Equator school. Want nu hebben ze niets in het lokaal staan. Ik kan dan wel schriftjes kopen of speelgoed maar dan ligt dan ergens in een hoekje of op een tafel. Nu krijgen ze grote mooie kasten van goede kwaliteit. Eén kast is voor Emma waar al haar medicijnen in kunnen. Ze heeft wel een kastje staan maar die zit helemaal propvol. De meeste medicijnen staan in doosjes op haar bureau. Daar loopt iedereen langs en kunnen alle kinderen van pakken, niet echt zo veilig dus. Piet ging mais vervoeren voor een sponsoractie, dus ik ging zelf weer terug naar de Equator. Eerst nog even in de supermarkt gelopen. Dat vind ik prachtig, even alleen. Ik kon elk hoekje bekijken (het is geen supermarkt zoals in Nederland namelijk) ook boven lagen er nog veel spulletjes. Terug met de piki piki was ik ook echt aan het genieten. Met de wint in mijn haren, zo vrij als een vogeltje.
Emma had gevraagd of ik vandaag de oren na wilde kijken met de kinderen. Kate hielp ook mee dus dat was best gezellig. Gelukkig had ik wel handschoenen aan want soms was het echt smerig. Dus als je daar niet van houd, lees dan verder op de volgende alinea. We bekeken eerst de oren en besliste toen wat er gedaan moest worden. Soms was er veel oorsmeer wat we weghaalde. Andere keren waren en zwarte propjes. Eén keer haalde we er een steen uit en ook een keer een insect. (bah) We rapporteerde hoe de oren er uit zagen en of ze nog een keer terug moeten komen. Best leuk en nuttig werk was het vandaag.
Ik ben wat langer gebleven wat ze gingen voetballen. Ze trokken allemaal hun voetbalkleding aan, echt een mooi gezicht. Er lopen een paar grote knullen rond waarbij je je afvraagt welke beperking ze hebben. Ook de meiden zijn erg fanatiek dus een wedstrijdje is echt leuk. De jongens kan ik echt niet bijhouden met rennen, zo wat zijn die snel! Ik moest wel wennen aan de warmte, en in voetballen ben ik niet de beste. Toch was het erg leuk, ookal hebben we met 2-1 verloren.
Op Panda’s onderschepte Mildred me, die wilde toch wel eens muzungu zweet ruiken :P Daarna met haar naar de kleermaakster geweest om afspraken te maken. Ik had geen idee hoe dat hier in Kenia ging. Want eerst wilde ik de maten op gaan meten maar ik wist niet welke maten. Daarom hebben we afgesproken dat de kleermaker morgen naar mijn stage komt om de maten op te meten. Ook hebben we afgesproken dat hij de materialen koopt. Eigenlijk was het zo geregeld.
We hebben tosti met soep op want we hadden geen zin om te koken :) Ik heb mijn kleren gewassen, lekker op de Keniaanse manier. Nog even buiten zitten en genieten van de stilte en dan is de avond al weer voorbij.
6 maart 2012 dinsdag: Na een drukke dag lig ik lekker even op de bank. Want ik ben vandaag wat eerder begonnen omdat de kleermaker zou komen. Uiteindelijk kwam hij drie kwartier later maar hij heeft alle maten op gemeten. Echt grappig hoe dat hier gaat. Hij krabbelde wat op zijn papiertje totdat hij alle maten wist. We wilde eerst lichtblauwe uniformen laten maken maar we hebben er voor gekozen om een donkere tint blauw te nemen, dan lijkt het niet zo snel vies. Ik heb in totaal voor 10 mensen kleding besteld. 1 witte jas voor Emma. 2 broeken met blouse voor de mannen en 7 jurken voor de huismoeders. Daarnaast nog twee schorten voor de huismoeders in de keuken. Wat denken jullie dat ik kwijt was? De kleermaker is naar de Equator gekomen om de maten op te meten, gaat naar Kisumu om het materiaal de kopen en maakt alle kleding. Voor ongeveer 80 euro maakt hij alles, dat is geen muzungu prijs of wel?
Daarna zijn we verder gegaan om de oren te controleren samen met Kate en Emma. Dat was weer een heel karwij want dit zijn wel de moeilijke klassen. Neem David, een grote jongen. Maar voordat hij binnen was maakte hij al zoveel geluid dat heel de school het kon horen. Wel grappig, het leek wel of hij zong. Andere vonden het prima. Er waren zelfs kinderen die de aandacht en het gekriebel wel leuk vonden. Er waren meer kinderen die helemaal verstopt zaten, die hebben we gedruppeld en zien we over een paar dagen weer terug. Andere hadden heel veel oorsmeer wat wel konden weghalen. Het meeste werk heb ik aan Kate overgelaten en ik heb haar geassisteerd. We zijn aardig op elkaar afgestemd dus dat ging prima. Soms was het echt wel een klus omdat het kind bang was. Dan hielp Emma mee en leek het meer op een houtgreep dan een eenvoudige oorcontrole.
Ik had in de pauze iemand er op uit gestuurd om chapatie’s voor mij te halen. Die heb ik ook als middag eten op en dat smaakte best!
Na de pauze kwamen de jongens vragen of Kate en ik mee wilde voetballen. Daar zeg ik geen nee tegen dus we hebben ons die middag flink vermaakt. Kate is nogal bang voor de bal (nog banger dan mij) dus dat gaf nog al lachwekkende acties op. Ook vlogen er soms nog wel eens slippers door de lucht of viel er iemand vlak voor een ander zodat het een hele valpartij werd. Het begon een beetje te spetteren maar gelukkig is dat hier niet zo erg. De teams waren aardig aan elkaar gewaagd dus het werd 1-1.
Daarna ben ik met Kate naar Ugunja gegaan. Dat was erg gezellig, dinsdag is de marktdag. We hebben eerste de supermarkt bezocht om wat boodschapjes te doen. We hebben direct nagellak mee genomen en kokosolie om een beauty dagje te maken voor de kinderen. (dat doen we waarschijnlijk volgende week) Daarna wilde we de markt op gaan maar de lucht zag er slecht uit. Daarom eventjes wat fruit gekocht en toen terug gegaan. Opeens ging iedereen de kraampjes leeg halen en was er niemand meer op straat te zien. TE LAAT!! Het begon heel hard te plenzen en ik kon nog snel onder een afdak gaan staan. Na een paar minuten werden onze voeten nat van opspattend modder. Toen ik naar beneden keek zag ik dat we precies op een stroompje stonden. Nu stond mijn steen nog boven het stroompje maar dat zou niet lang meer duren. Daarom hebben we een sprint getrokken naar een ander, hoog gelegen hokje. Een paar minuten laten kon ik de steen niet meer zien waar ik op stond en was er een klein watervalletje ontstaan.
Toen het weer droger werd wilde we terug reizen, maar hoe? Er was niemand op straat te zien want iedereen was nog aan het schuilen. Uiteindelijk zag ik een piki piki rijder schuilen die ons wel weg wilde brengen. Hij moest eerst nog even tanken en van dat kleine stukje was mijn witte broek al helemaal oranje. De weg terug vond ik niet echt een pretje. Overal plassen en een slechte weg. Daar zit je dan met z’n drieën op een piki piki en je boodschappen. Onderweg verloor hij mijn tas! Ik schrok super maar gelukkig waren we er bijna.
Ik kwam helemaal nat en vies aan thuis dus ben gelijk gaan douchen. Ook heb ik mijn bruine broek weer wit gewassen. Daarna ben ik het halve bedrag voor de uniformen gaan betalen. Ook heb ik 30 liter water gekocht, gelukkig wordt dat thuis afgeleverd.
We hebben lasagne saus met rijst op, dat valt altijd goed in de smaak! Daarna gingen we een film kijken. Aan het einde snapte we er geen van drieën iets van. Het was wel een leuk tijd verdrijf, maar het verhaal in de film? Daarna nog even gebeld en toen lekker mijn bedje in gekropen.
7 maart 2012 woensdag: Zeg wat gaan de dagen snel nu! Op de Equator heb ik het nu echt naar mijn zin. De assembly blijft een apart gezicht. Alle kinderen zitten zo op elkaar gepropt, ik zou denken dat de helft nog niet in het lokaal past. Er zijn te weinig bankjes en telkens weer worden veel kinderen verplaatst. Maar zo doen ze het volgens mij al jaren dus de meeste kinderen zijn er wel aan gewend.
Ook vanochtend heb ik samen met Kate en Emma gewerkt. De prepraimary was aan de buurt om de oren na te kijken. Ik had verwacht dat dit wel moeilijk zou worden omdat het allemaal kleine kinderen zijn. Maar dat viel eigenlijk reuze mee, de meeste lieten ons gewoon het werk doen. Rond thee tijd waren we klaar en nu hebben we alle kinderen gehad. De kinderen die druppels hebben gehad die gaan we maandag nog een keer bekijken.
Tijdens de pauze heb ik een heel gesprek gehad met de juf van primairy 1/2. Ze heeft een heel klein lokaaltje met ongeveer 20 kinderen met peuter niveau. Je merkt echt dat de groep is samen gevoegd. Sommige kinderen zijn erg leergierig en kunnen bijv. hun handen en gezicht zelfstandig wassen. Maar er is ook een groep die niet goed begrijpt wat er allemaal om hun heen gebeurd. Ze zitten voor hun uit te staren en meer gebeurd er eigenlijk niet. De ‘grotere’ kinderen nemen de ‘kleine’ kinderen daarom op sleeptouw. Best raar maar je merkt wel dat de meeste kinderen goed met elkaar over weg kunnen en goed mee kunnen helpen. De realiteit kwam wel weer goed bij me binnen. Eén docent heeft de verantwoording over 20 kinderen en gaat tandenpoetsen. (dat horen ze elke dag te doen) We gaan met iedereen onder de grote boom zitten. Alleen er naar toe is al een hele organisatie. Sommige kinderen krijgen de opdracht om een ander kind mee te nemen. De juf coördineert alles en zorgt dat alle spullen mee komen. Als dan iedereen onder de boom zit zijn de eerste al weer aan het spelen, andere plassen in de struiken en nog een ander meisje eet al het gras om haar heen op. Het is een raar gezicht, je weet niet eens meer waar je moet beginnen om te helpen. De juf heeft een ton met tandenborstels, genoeg voor iedereen zou je zeggen. Helaas klopt dat niet helemaal, er zijn ook tandenborstels bij van kinderen uit andere klassen of kinderen die niet op school zijn. Het tandenpoetsen gaat 3 aan 3. Er zijn 3 bekers en elk kind krijgt er één. Ze moeten op een bepaalde plek gaan staan en poetsen daar hun tanden. Daarna doet de juf het ook nog even, dat ziet er allemaal goed uit. Daarna moeten ze hun tandenborstel afwassen en weer terug in de ton doen. Ook wassen ze zelfstandig hun handen en hun gezicht in een teiltje met water. Klaar. In de tussen tijd helpt de juf en kijkt of alles goed gaat. Op naar de volgende drie. De meeste kunnen het al aardig zelf omdat het de ‘grotere’ kinderen zijn. Ik vraag me af hoe ze dat zal doen met de kinderen die dat niet zelf kunnen. Na 9 kinderen gaat de bel, we zijn meer dan een uur verder. Wat blijkt, er zijn geen tandenborstels van de ‘kleinere’ kinderen. Alle kinderen worden weer terug gebracht en de les is voorbij. Als ik er over na denk word ik een beetje verdrietig, zou ik dat kunnen veranderen? Is het in deze situatie wel mogelijk om elke dag de tanden te poetsen? Zouden ze er baat bij hebben als ik tandenborstels geef en meer bekers en een teil. Ik denk het wel dus ik hoop dat ga ik nog kopen van het overige geld.
Tijdens het eten was ik een echte muzungu want er was speciaal voor mij en Kate ander eten gemaakt. De andere aten bonen met mais en ik kreeg rijst met gebakken ei (met tomaten, uit, olie) zo lekker! Ik kon het niet helemaal op dus ik heb het wel gedeeld met de andere.
Na de pauze hebben we gesport. Het was echt geweldig om te zien. Heel de school ging warming up oefeningen doen. Edwin (één van de grote jongens van de vocational class) regelde dit wel even. Eerst even een paar rondjes rennen over het gras. Dan wat rek en strek oefeningen om daarna een spel te doen. Ze gingen in een grote kring zitten, het leek een beetje op zakdoekjeleggen. Ze namen een shirt en één kind ging buiten de kring langs alle hoofden. Als degene de doek op het hoofd liet liggen moest hij/zij de andere achter na rennen. Vaak waren de kinderen flink aan elkaar gewaagd en zag het er prachtig uit. Later gingen ze nog hardloopwedstrijden houden. Ook dat was erg leuk om te bekijken. Uiteindelijk ging ik tegen Steef Leonard maar helaas hij was me toch te snel af.
Toen kon het echte voetbal beginnen. We maakten teams en begonnen. Ondanks het warme zonnetje vind ik het erg leuk om met ze te sporten. We lachen veel met elkaar en het gaat meer om het spel dan om het winnen. Eunis (huismoeder) doet ook mee en dat is echt grappig. Soms lijkt het net een kippenhok want iedereen loopt dicht bij de bal. Andere keren laten één van de grote jongens zien dat ze hard kunnen rennen of dat ze de bal goed beheersen. Uiteindelijk heeft ons team met 3-2 gewonnen!
Weer thuis gelijk maar onder de douche gestapt. Daarna lekker nasi gegeten en nu wat uitrusten en mijn verhaal schrijven. Ik ga ook niet te veel meer doen want ik heb spierpijn:p Morgen komen Piet en Ineke naar Rangala dus dan is het hier weer heel anders. Op naar morgen dan maar!