week 9

26 februari 2012 zondag: Al vroeg stond mijn wekker omdat ik naar de kerk zou gaan met Mildred. Ik had al een voorgevoel dat er iets niet klopte en uiteindelijk bleek dat Mildred er niet was. We hadden om 10 voor 7 bij de kerk afgesproken maar toen was het nog schemerig. Daarom even gewacht om daarna zelf naar de kerk te gaan. Andere hadden mij gewaarschuwd dat er grote kans was dat ik naar voren moest komen als gezien werd. Dat wilde ik absoluut niet dus daarom ben ik achter in de kerk binnen gekomen en gaan zitten. Ze begonnen met zingen, het was een katholieke kerkdienst. Ze kwamen met kaarsjes aan en die mensen hadden lange jurken aan. Ook de priester zag er echt katholiek uit maar de ruimte was sober met een Maria beeld. De priester begon te praten in het Luo. Na een half uur had ik begrepen dat hij over Jeruzalem sprak, dat was het enige woord wat ik kon verstaan. Ik had gelukkig mijn Bijbel bij dus ben maar wat gaan lezen. Na een uur had ik het echt wel gezien dus ik vroeg me af of ik zomaar de kerk uit kon lopen. De priester vertelde iets grappigs dus de mensen moesten lachen: precies het goede moment om op te stappen. Weer thuis ben ik weer lekker terug mijn bedje in gegaan. Verder hebben we de hele dag niet veel gedaan. Ik hoorde dat mijn zus naar het ziekenhuis was gegaan (voor de bevalling) dus ik was stik zenuwachtig. Ik stuiterde rond in het huis en had geen geduld meer. Ik vroeg me echt af wat ik hier in Kenia deed, waarom was ik niet gewoon thuis? Gelukkig kreeg ik ’s avonds het verlossende woord dat kleine Lucas Benjamin geboren is. Ik hield me druk met iedereen bellen en sms’en. Lekker beschuit met blauwe muisjes op die in het pakje waren aangekomen. Pas ’s avonds laat drong het echt door toen ik de foto’s zag. Sjonge, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Gelukkig is alles goed gegaan en is de kleine Benjamin goed gezond. Het duurde die avond wel even voor ik sliep, ik dacht dat het nooit morgen zou worden. (3 uur ofzo) Maar goed dat er toen niemand vertelde dat ik wel naar Nederland kon want dan had ik direct gelijk gegaan.
27 februari 2012 maandag: De volgende dag zag de wereld er weer wat anders uit. Ik had weer wat te doen en de spanning was er af. Ik wilde eigenlijk de kinderen allemaal koekjes met muisjes geven maar ik had nog geen koekjes gekocht. Daarom ben ik voordat ik naar stage ging een zoektocht begonnen, ik had ongeveer 100 koekjes nodig. De eerste shop was gesloten, de tweede ook. Toen kwam ik bij een kapers zaakje maar tegen over de weg wist ik dat ze koekjes moesten hebben. De eerste shop had 3 pakjes koekjes van ongeveer 20, ik zat dus al op de 60. De tweede shop had niets en de derde shop vertelde dat ze alleen maar kleine pakjes had. In een klein pakje zitten 4 koekjes dus ik had er dan nog aardig wat nodig. Ik vroeg of ze er nog 15 hadden en toen vroeg de man opeens of ik een groot pak wilde. Dat was een pak waar er 300 in zaten die ik ook aan de Lutheran hadden gegeven. Dat was precies wat ik zocht, maar hadden ze me dat niet wat eerder kunnen vertellen? Ik had geen idee hoelang de koekjes er al lagen, maar ach, de kinderen lusten het toch wel. Ik zag geen Matatoe aankomen dus daarom ben ik maar achterop een piki piki gestapt. Tijdens de assemble van de Equator mocht ik naar voren komen om de kleine Benjamin te laten zien. Toen de kinderen begrepen wat ik vertelde (het moest even vertaald worden) begonnen ze spontaan te klappen. Daarna nog eens omdat ze hoorde dat ze wat lekkers kregen bij de thee.
Na de assemble ben ik met Carolien (hoe toe passelijk) de koekjes klaar gaan maken. Carolien in een cliënt van de Equator die 26 is en veel vaardigheden beheerst. We kunnen gezellig kletsen en ze hielp me heel erg goed. Eerst heb ik wat borden en een mes geregeld bij de keuken. Daarna zijn we gaan smeren in de leraren kamer. Eerst op elk koekje boter met nog een koekje erop en op die boter de muisjes. Iedereen kreeg dus twee koekjes, het zag er erg leuk uit. Precies toen de bel ging waren we klaar en was de boter uitgeschrapt. Voor de docenten had ik beschuit met muisjes en de kinderen kregen de koekjes. Het was verbazingwekkend wat er daarna gebeurde. Samen met Kate (Australische vrijwilligster) en de huismoeders gingen we de koekjes uitdelen. Alle kinderen pakte het gretig aan, maar ze wachtte netjes op hun beurd. En NIEMAND at voordat IEDEREEN had en ze eerst gebeden hadden. Ik vond dit zo mooi, knap werk op de kinderen dat aan te leren. Na het gebed genoten ze er zichtbaar van, wat zijn het toch schatjes!
De docenten hadden zin om lang pauze te houden dus Kate en ik keken elkaar aan, het was al bijna middag pauze. Daarom zijn we samen naar 1 klas gegaan en hebben we daar ezeltje prikje gedaan. Kate vroeg eerst aan mij of we dat samen konden doen maar ik begreep het Engelse woord echt niet. Uiteindelijk liet ze me het zien en toen begreep ik het. De kinderen vonden het geweldig en Kate deed zo leuk! Uiteindelijk had de ezel wel 20 staarten verspreid over het hele blad. Ik had net gegeten toen Elles mij belde. Helaas was het nu definitief dat Kaylee terug naar Nederland moest. Dat kon ik maar moeilijk bevatten, dat gun je niemand! We mochten gelukkig terug naar Kisumu om afscheid te nemen van Kaylee. Bij de bushalte verloren we allemaal ons geduld toen we vanaf half 2 zaten te wachten. De bus van 1 uur was natuurlijk niet te laat en de bus van 2 uur wel. Om half 3 had ik de bus van 3 uur besteld maar gelukkig kwam er even later toch nog een bus aanrijden. Het was de grote bus dus er was gelukkig genoeg plek. Ik heb de hele reis de achterbank voor me alleen gehad en dat beviel prima.
Aangekomen in Kisumu had ik aardig veel aan mijn hoofd. We moesten afscheid nemen van Kaylee en ik ben gisteren voor het eerst van mijn leven tante geworden. Ik heb even geskypt met de kleine Benjamin en de trotste papa en mama. Oeps, waarom is de wereld zo groot en zit ik juist nu zo ver weg? Het viel me zwaarder als ik had verwacht vooral omdat ik er niet voor hen kon zijn. Maar ja gelukkig hoop ik over een maandje weer naar Nederland te komen. Tot die tijd ga ik nog even genieten van de dingen die ik hier tegen kom. ’s Avonds hebben we gezellig met iedereen eten besteld en nog even de laatste avond met ze alle gevierd. Daarna ben ik vet moe naar mijn bed gegaan en heb ik voor het eerst met oordopjes in geslapen :P Dat was voor de brul kikkers die extra lawaai maken doordat het meer regent.
28 februari 2012 dinsdag: Helaas vandaag moesten we toch echt weer vertrekken naar Rangala. De zuster van het Babyhome in Rangala zou op bezoek komen naar Kaylee dus daar mochten we mee terug rijden. We wisten niet hoe laat ze kwam dus ik ben op tijd mijn bed uit gegaan en lekker gedouchte. De andere groep ging naar stage dus het was rustig daar. Ik wilde toch wel graag mijn koffer open krijgen, dat verhaal heb ik jullie volgens mij nog niet verteld. Pas wilde ik mijn koffer open doen maar de code werkte niet meer. Ik had toen niet genoeg tijd dus wilde het komend weekend gaan regelen. Nu had ik tijd over dus ik vroeg me af hoe ik het ging aanpakken. Ik dacht het kan zijn dat mijn code bij toeval veranderd is of het kan zijn dat het slot kapot is. Om maar van het beste uit te gaan ben ik alle codes gaan proberen. Toen ik van de 0 tot de 999 had geprobeerd zat ik nog steeds met een dichtte koffer. Piet had er al naar gekeken en moest toch naar de stad, hij zou een tangetje meenemen om hem open te breken. Even later ontdekte ik nog niet alle cijfers had gehad. Als ik er nu over nadenk begrijp ik er weer niets van. Maar ik had al een uurtje aan het slot gedraaid en was daar later weer mee bezig. En warempel opeens maakt het slot een raar geluid en gaat mijn koffer open. De code was totaal iets anders, maar mijn koffer was open! Dus wat er is gebeurd weet ik ook niet, maar ik doe mijn koffer pas weer op slot als ik naar Nederland ga ;-)
Intussen was de zuster er nog steeds niet en hebben we besloten om terug te gaan met de aciaciabus. We kwamen rond kwart over 3 aan in Rangala. Daar was niet veel te beleven, ik had veel liever de daagjes in Kisumu gebleven om op de Lutheran te zijn. Maar morgen zal ik me ook best vermaken op de Equator.
We hebben gezellig een film gekeken en soep met gehaktballen gegeten. Wij houden het hier dus nog wel even uit. Ik heb me vermaakt met het bekijken van mijn foto’s en filmpjes.
29 februari 2012 woensdag: Ja het is vandaag al weer woensdag. We hebben lekker een ontbijtje op (jippie er is nog beschuit over) Op de Equator werd ik leuk begroet door de kinderen, ik hou echt van ze maar niet teveel want anders ga ik ze te erg missen als ik weer in Nederland ben. Het is wel jammer want de Equator heeft best veel, maar eigenlijk net niets. De docenten zijn bijna allemaal erg lui en staan niet open voor nieuwe ideeën. Ze leven van sponsoringen waar ze wel erg blij mee zijn gelukkig. Ik heb het idee dat de docenten het best goed hebben maar de kinderen in Nederland niet zo zouden kunnen leven.
Ik had afgesproken om met Emma mee te lopen vandaag. Leonard kwam vragen of ik wilde kijken hoe zij jiggers weg haalde. Ik had totaal geen idee wat dat waren, ook niet toen hij het opschreef. Het kwam mooi uit want Emma hielp daar ook mee mee. Het bleken parasieten te zijn. Er was een nieuw meisje gekomen die helemaal vol zat met parasieten in haar voeten. (als je hier niet zo goed tegen kan, dan raad ik je aan om bij de volgende alinea verder te lezen) De dag ervoor hadden de ze de parasieten verwijderd en nu gingen ze kijken hoe het met haar voeten ging. Ik schrok er flink van, heel haar hiel was weg en tussen haar tenen zag het er vreselijk uit. Eén voor één moesten ze de eizakjes uit haar huid gaan snijden. Het zakje leek net 1 eitje maar wat bleek dat er miljoenen eitjes in zo’n zakje zaten. Het was dus enorm belangrijk dat die eruit werden gehaald. Het bijzondere van alles was de het kind niet huilde, echt zo dapper! Kate was intussen weg gelopen omdat het zo’n akelig gezicht was. Het ging wel echt op de Keniaanse manier. Buiten in het zonnetje want daar was genoeg licht. Iedereen kwam even langs om te kijken. Halverwege viel de naald om de grond, maar ja wat geeft het, ze gingen er gewoon weer mee verder. Ook prikte Leonard per ongeluk in de vingers van Emma. Ik dacht direct: prikincident. (daar ben ik in Nederland wel eens bang voor) Maar hier werd er niets mee gedaan en gingen ze gewoon verder waar ze mee bezig waren. Uiteindelijk werd het met waspoeder gewassen en gereinigd met Betadine.
1 seconde later liep het kind op haar plasticschoentjes weer over het terrein. Emma vertelde me die schoenen niet goed voor haren waren en dat ze veel beter slippers kon gebruiken. Niemand had geld om die te betalen dus ik heb aangeboden om deze voor haar te kopen. Later op de dag zagen haar voeten er al beter uit gelukkig. Samen met Emma ben ik naar Ugunja gegaan om daar de slippers te kopen. We hebben mooie gekocht die ze later ook gewoon aan kan. Ongelofelijk dat je iemand met 200 shilling (minder dan 2 euro) kan helpen. Jullie bedankt namens het meisje.
Verder hebben ze de dag niet zoveel gedaan op de Equator. De docenten krijgen morgen vakantie dus ze gingen vandaag schoonmaken en uitrusten. Ik was dus wel blij dat ik met Emma meeliep.
Ook morgen loop ik met Emma mee, die heeft namelijk altijd wel wat te doen. Volgende week vroeg ze of ik wilde helpen om alle oren schoon te maken van de kinderen. Daar zouden we ook wel even mee bezig zijn waarschijnlijk.
Verder heb ik met Emma mijn sponsoractie besproken. Emma is echt te vertrouwen en houd heel veel van de kinderen. Iedereen komt naar haar toe en de andere docenten zijn jaloers omdat ze het zo goed doet. Ik kreeg ook eten van haar, zo lief! Ze dacht even na wat de school echt nodig had. Ik vertelde mijn idee. Ik wilde kasten voor de lokalen kopen. Ik kan namelijk wel speelgoed kopen maar als ze geen plek hebben om het op te bergen word er niets mee gedaan. Ook wil ik dan een kast kopen voor Emma want ze heeft een heel klein kasje waar alle medicijnen in staan. Ik denk dat uiteindelijk de kinderen hier echt wat aan hebben. Ook kan ik misschien malaria en zwangerschapstesten kopen. Daarnaast gaf Emma me een tip om uniformen voor de huismoeders te laten maken. Deze moeders werker erg hard maar hebben vrijwel niets. Zij werken altijd achter de schermen en krijgen nooit de eer die ze verdienen. Daarom kun in hen echt dat ze een uniform krijgen en een schort. Dus dat ga ik waarschijnlijk in Rangala laten maken. Dus van de een op andere dag kunnen mijn ideetjes uitgevoerd worden. Volgende week gaan we ook de kasten bestellen.
Weer terug op het compound kwam er een grote regenbui aan. Na een harde plensbui met onweer stond heel de straat blank. We wilden op tijd gaan eten omdat we pizza gingen maken. We hadden verwacht dat de stroom uit zou vallen dus wilde dat voor zijn. Maar nee, we waren net begonnen en toen bleek de stroom al uit te zijn. We hebben daarna verschillende pogingen gedaan om iets te eten. Lasagne bijvoorbeeld, ow nee er ligt geen vlees uit. Dan eten we maar tomaten en uit op een toast. Ow nee, de toast kan niet gemaakt worden want we hebben geen stroom. Uiteindelijk maar gewoon op een boterham het prutje gedaan, dat smaakte nog prima.
Daarna is de stroom nog heel lang uit geweest. Na een paar bladzijde van mijn boek dacht ik, ik doe mijn ogen even dicht en ben ik in slaap gevallen op de bank. Nu valt het licht steeds uit, en dan weer aan. Daarom ga ik zo maar slapen, op naar een nieuwe dag.
1 maart 2012 donderdag: Naomi had vanochtend het ontbijtje klaar gemaakt dus ik kon zo aanschuiven. Het is hier best relaxt maar wel stil zo met z’n drietjes. Vandaag zijn de docenten van stage vrij dus loop ik gezellig met Emma mee. Je merkte gelijk dat de kinderen niets te doen hadden. Ze waren overal en nergens te vinden en verveelde zich. Toen ik bij Emma aankwam was ze erg druk bezig. De medicijnen moesten gegeven worden en het meisje met de parasieten in haar voeten moest nagekeken worden. Haar voeten zagen er opvallend genoeg goed uit en ze liep trost op haar slippers rond. Ook was er een ander meisje al een paar dagen ziek is. Ze moest haar medicijnen binnen krijgen dus dat ging op z’n Keniaans. (mond open, hap er in, mond dicht) Er werd een naald bij gepakt om te laten zien wat er gebeurde als ze het niet binnen kreeg. Helaas moest ze daarna overgeven, ze was te ziek om zelf nog iets te kunnen beslissen. Emma werd weggeroepen dus ik zag met het zieke kind om een stoel. Ze was zo verzwakt dat het zitten om de stoel te vermoeiend was dus ik heb haar om een matras gelegd. Even later gaf Emma haar een injectie met medicatie. Ze heeft malaria vertelde Emma. De injectie deed erg veel pijn, die huid van de mensen hier is echt veel stugger. Daarna kon ze gelukkig lekker gaan slapen.
Tijdens thee tijd kreeg ik een Mandazi van Emma en kwam Ben bij me kroelen. Toen ik pas vertelde over Benjamin werd Ben er bij gehaald, vanaf dat moment zijn we vriendjes. We waren wat aan het stoeien en toen voelde ik dat hij wel scherpe nagels had. Tijd om eens zijn nagels te knippen. Ik vroeg om een schaar maar ik kreeg een klein mesje. Hier sta ik overal voor open dus ik ben zijn nagels gaan knippen, beter gezegd snijden. Eigenlijk ging het wel prima, het duurt alleen wat langer. Zo heb ik verschillende kinderen hun nagels geknipt, want bij sommige was dat hard nodig.
Met etenstijd moest het zieken meisje toch wat eten. Rijst wilde ze niet dus werd er melk voor haar gekocht. Wel raar dat een ziek kind met een kiboko (stok) naast haar eten krijgt. (net alsof ze kan kiezen of over te geven of niet) Helaas wilde ze de melk er ook niet inhouden dus werd ze even buiten neergezet voor frisse lucht. Later heeft ze toch nog gegeten. Ik zag Frederic (dove jongen) zitten dus daar ben ik met mijn schrijfblokje maar eens naast gaan zitten. Wat blijkt nu, de andere jongen heet ook Frederic. Hij kan niet lezen maar ze kunnen wel weer met elkaar in gebarentaal praten. We hebben het over van alles en nog wat gehad. De één is 31 en de van de andere kwamen we niet achter hoe oud hij is. Hij is wat lager niveau en kan zich wat moeilijk uiten. Toch beeldde hij elke keer muziek uit via een koptelefoon. Ik begreep al snel dat hij die wel erg graag een mp3 wilde hebben. Even was lette in niet op en toen had hij met iets in zijn been een tekening gemaakt. Waren het oordopjes met een kasje, die moet je hier aanzetten vertelde hij. Toen ik het zag vond ik het wel erg bijzonder. Dus wie weet kan ik nog ergens een mp3 ofzo op de kop tikken voor hem. Ook hun nagels waren erg lang en ik vroeg me af of hun het zelf konden. Na een geintje vonden ze het prima als ik het zou doen dus ik ben even het mesje gaan halen. Na een half uurtje ben je gewend om met je handen te praten of het op te schrijven en moet je echt weer echt weer even overschakelen als een ander kind iets aan je vraagt.
Daarna zag ik bij toeval dat er veel kinderen in de slaapvertrekken waren. De kinderen werden alvast gewassen. Dit doen ze (werd mij verteld) 2 x per dag. Dat is wel even wennen als je daar om een hoekje kijkt. Ze hebben 2 gebouwen met allebei 5 mooie douchen. (waar normaal gesproken ook water uit komt) Maar ze gebruikte 1 gebouw, voor de jongens en meiden. Iedereen werd uitgekleed en stond op een rijtje te wachten. Twee huismoeders waren aan het wassen. Dat vond plaats voor de douches met een hele grote teil. Het kind ging om de grond zitten en de huismoeder sopte het in. Daarna kreeg ze ijskoud water over haar heen en mocht ze gaan afdrogen. Dat afdrogen werd gedaan met de kleren van die dag, en die kleren deden ze daarna weer aan. Het leek een beetje op lopende band werk.
Daarna nog even de nagels geknipt van een paar kinderen totdat de donkere lucht wel heel dichtbij kwam. Tot mijn verbazing was het al over 3e dus ik had me de hele dag vermaakt ondanks de afwezigheid van de docenten. Ik ben met de Acacia bus terug gekomen want (als je hem niet nodig hebt) reed hij best op tijd en kon ik zo instappen.
Op weg naar huis verheugde ik me al op de pizza die we zouden gaan maken. Je raad het misschien al, de stroom was al uit gevallen toen ik thuis kwam. De was van de meiden hing nog buiten dus die kon ik net binnen halen voor de eerste druppels vielen. Daarom hebben we maar de kip uit de vriezer gehaald om nasi te maken. Dit raad je vast niet, de stroom is daarna 2 uur aan geweest dus we hadden gewoon pizza kunnen eten.
Daarna hebben we het hele huisje schoongemaakt omdat we morgen naar Kisumu vertrekken. Nu zit ik weer met kaarslicht dit verhaal te typen dus we zullen niet veel anders doen dan lezen en muziek luisteren. Eigenlijk vind ik dat wel prima, het is hier lekker rustig, Basic. Ik vermaak me best goed alleen de bank zit niet zo lekker. (waar heb ik dat eerder gehoord?)
Bedankt voor iedereen die aan me denkt, echt fijn, al die leuke reacties. Ik zal achteraf vast nog beter gaan beseffen wat voor een levenservaring ik hier heb meegemaakt. Nu sta ik er nog midden in dus doe ik mijn uiterste best om er echt van te genieten. Kenia is echt een geweldig land! En de mensen zou je allemaal wel een goede toekomst gunnen. Ik blijf maar bij de woorden van een juf van de basisschool: je kunt niet het leed van de hele wereld op je schouders nemen. Ik probeer wat ik kan doen, (ook al kan ik volgens mij nog veel meer doen) als iedereen dat doet zou de wereld er anders uit zien.
2 maart 2012 vrijdag: Vanochtend al op tijd opgestaan om de bus van 8 uur te pakken naar Kisumu. De busreis verliep prima en we zijn daarna naar het ziekenhuisje in de bergen vertrokken. Dit is echt een bijzondere plek, ik hoop dat dit een stage plek mag worden in de toekomst. Het is tegen de bergen aangebouwd dus daar verdwaal je al snel. We mochten overal kijken en we kregen een uitgebreide rondleiding. Het is echt bijzonder dat ze hier zo vriendelijk zijn. Bedenk maar even dat je de vorige dag bevallen bent en nog in het ziekenhuis ligt. Dat een buitenlander naar je toekomst, het kind van je overneemt en allerlei foto’s nemen. Ik zou het niet leuk vinden, maar hun gelukkig wel. Hier hebben ze ons de kans gegeven om gezinnen te sponsoren die dan een jaar naar het ziekenhuis kunnen. Eerst was ik nog een beetje afwachtend, want ja wat doen ze met het geld? We kregen pasjes te zien van de families die de andere gesteund hebben. Dus ik heb toch maar de gok gewaagt. Ik heb 6 gezinnen mogen sponsoren en ik krijg nog informatie over de gezinnen. Met de sponsoring kunnen ze het hele jaar met heel het gezin gebruik maken van het ziekenhuisje. Ze laten zien dat ze het beste voor hebben met de mensen en willen het opnemen voor de zwakkere in Kenia. De kinderkamer zat vol met kinderen die wachten totdat hun ouders klaar zijn in het ziekenhuis. Ik zag de passie in de ogen van de verpleegkundige, geweldig om te zien! Ook hebben we in het mortuarium mogen kijken. Daarna zijn we met een auto terug gebracht. Het was echt weer fijn om even in een normale auto te zitten. Dan valt het hobbelen toch wel erg mee. Samen met Piet ben ik uitgestapt bij de groentemarkt. Daar lekker wat passievruchten, tomaatjes en een mango gekocht. Dat fruit vind ik hier echt super lekker! Dat zal ik wel weer missen als ik in Nederland ben. Net toen we terug wilde gaan begon het een beetje te spetteren. We twijfelde om een Matatoe te pakken voor het stukje wat je ook kan lopen. Maar we waren even later toch blij dat we in een Matatoe zaten want het kwam met bakken uit de lucht vallen. Rennend probeerde we nog een beetje droog aan te komen op Panda’s, maar helaas. Ik was nog maar net thuis en toen belde ik Sammy alweer. Waar ik stiekem al opgehoopt had lukte, want de kinderen van de Lutheran waren er nog. Dus ik ben nog eventjes langs geweest. Susan bleef nog even wat langer omdat ik kwam. Ook Vicky stond me al op te wachten en ik kreeg allemaal knuffels van de kinderen. Oeps, moet ik die echt gaan missen over 4 weekjes? Ik had een groot deel van de kinderen al gehad maar Flevian zag ik nergens. Flevian is het meisje die vastgebonden heeft gezeten aan bed en pas een paar weken op de Lutheran is. Uiteindelijk kwam ze met haar lieve lag naar me toe gewaggeld. Ze heeft nu een uniformpje aan, dat zag er zo lief uit! Haar zou ik echt zo mee willen nemen naar Nederland. Door de regen was ze helemaal vies, dus ik ook na een paar minuten. Toen ik met iedereen gekroeld had of gestoeid wilde ik weer vertrekken. Maar op het allerlaatste moment zag ik opeens nog een knulletje die ook mijn vriendje is. Hij stond op de veranda en zwaaide naar mij, we moesten helemaal omlopen om elkaar een knuffel te geven, dat was wel een mooi moment. Daarna ben ik met Susan en Joan weer vertrokken. We liepen naar de Tuskes want dat doen zij elke dag. Dat is echt te grappig met dat maffe stel. Er lagen overal plassen dus ik had ze pas op geleerd. Heel de weg was het: pas op! Pas op! Onderweg kwamen we nog andere jongeren tegen die ik herkende van de Lutheran church, best gezellig dus. Ze vertelde me dat ik hier maar moest blijven, een vriend moest krijgen en schattige kindjes krijgen ;-) Later vertelde Susan mij haar verhouding met Joan. Ze hebben samen op de middelbare school gezeten en Susan was de headgirl. Dat zijn vaak niet echt de geliefde mensen uit de klas. Susan was heel streng, haar ja was ja en haar nee nee. Ze ging weinig om met leeftijdsgenootjes. Ze kon er niet voor kiezen en wilde eigenlijk helemaal geen headgirl zijn. Ze zat nog met haar eigen leven over hoop en moest andere al les gaan geven. Ze vertelde hoe veel grote jongens soms drugs mee naar school namen en dat zij dat dan moest gaan regelen. Volgens mij heeft ze het in die tijd niet echt makkelijk gehad. Toen Susan en Joan elkaar op de Lutheran weer tegen kwamen merkte Joan dat ze eigenlijk heel anders was. Ze was zo verbaasd dat Susan een vriend heeft en zo aardig was. We wilde nog wat kopen bij de Tuskes maar het was er zoooo druk dat het zonde van onze tijd was. Daarom hebben we een Matatoe gepakt en ben ik samen met Susan naar haar huis gegaan. Ze woont niet zo heel veel verder dan Panda’s Paradijs maar we moesten nog wel wat straatjes door. We kwamen aan bij een groot huis met verschillende appartementen. Susan woont in bij een echtpaar die 2 jaar geleden getrouwd zijn. Binnen zag het er wel gezellig uit, beetje een Turkse woonkamer. (grote bank en tv) Daarna mocht ik haar kamer zien en moest ik heel hard lachen. OVERAL LAG WAS. In haar kast lag ook was: niet opgevouwen. Ze vertelde me dat ze kleren opvouwen verspilling van haar tijd vindt, grinnik. We hebben daarom maar gezellig samen de was opgevouwen en foto’s bekeken. Best bizar ze heeft wat foto’s van toen ze klein was. Die heeft ze gekregen omdat ze gemaakt zijn om op te sturen naar haar sponsorouders. Verder kwam ik heel veel foto’s tegen van haar sponsorouders waar ze trost over vertelde. (ze sponsoren haar nu niet meer) Ook heb ik Barack eindelijk op een foto gezien, wel jammer dat ik hem niet in het echt kan ontmoeten. Hij schijnt heel aardig en sociaal te zijn en als ik Susan zo een beetje ken, kan dat haast niet anders. We hebben ons aardig vermaakt maar ik moest weer naar huis omdat ik genoeg voor het donker thuis moet zijn. Ze bracht me helemaal bij de poort af, ze is echt beschermend! Als avondeten hebben we de Sumbaclub eens geprobeerd. Dit is een lopend buffet waar ik al vaker over gehoord had. We moesten op tijd zijn omdat het anders vol zou zitten, helaas we waren één van de eerste. Rond 9 uur kregen we eten en toen leek het net of mijn honger alweer een beetje over was. Ik heb lekker chapatti’s op en nog wat andere dingen. De komkommer vond ik het lekkerst. Uiteindelijk kwam het toetje en daar ben ik wel twee keer langs gegaan :) Lekkere vruchtjes met cake! Daarna nog even geskypt en snel wat mailtjes verstuurd. (dat internetten moet maar in de late avonduurtjes) Daarna lekker gaan slapen.
3 maart 2012 zaterdag: Helaas was er weer geen uitslapen bij. We zijn vertrokken naar Kakamega forest. Dit is een prachtig stuk natuur gebied, het regenwoud. Consulata (keniaanse coach) kwam met haar wagen ons ophalen. Ze heeft een privé chauffeur, zij zat voorin en wij zaten met 9 mensen achter in de bak. Gelukkig waren er wel bankjes aan de zijkant want het was flink hobbelen. Na twee uur bereikte we het regenwoud. Ik vond het direct al erg mooi daar, een hele andere omgeving. Even later zijn we vertrokken voor onze drie uur durende toch naar de bergen. We gingen over een kronkelpad steeds wat steiler omhoog. Het was flink door stappen om de gids bij te houden maar ik vond het prachtig. Halverwege moesten we wel even uithijgen en op de andere wachten. Het was een beetje glibberig dus je moest opletten om niet te vallen maar als je dan even een momentje had om naar boven te kijken was het echt genieten. We liepen langs de apen die slingerend van boom tot boom sprongen. Ook waren er veel mooie vlinders, dat ziet er geweldig uit. Eenmaal aangekomen op het topje van de berg voelde ik me net op vakantie. We konden over de hele omgeving kijken en dat zag er prachtig uit. Alleen de kleuren van de bomen al, het leek wel heel veel broccoli bij elkaar ;-) De terug weg was naar mijn verwachting makkelijker maar dat klopte niet helemaal. Want we gingen stijl naar beneden dus je moest goed op letten om niet onderuit te gaan. Onderweg kwamen we nog een grot tegen waar ze vroeger geprobeerd hebben om goud te zoeken. Weer beneden kwamen we bij hetzelfde pad uit als de heenweg. Helaas was het nog wel een kwartiertje lopen voor we bij hetzelfde punt aan kwamen (tegenvaller). Aan het einde kwam ik Kate (vrijwilliger van de Eauator) nog tegen, echt toevallig!
Weer terug in Panda’s was ik erg moe ik twijfelde of ik naar bed zou gaan of het zwembad in zou duiken. Toch maar even een dutje gedaan om genoeg energie over te hebben voor de avond. Met een paar zijn we bij de Tuskes wezen eten. Daar kwamen we nog twee docenten tegen van de Boyschool in Rangala die Max kwamen bezoeken. Maar goed dat we binnen zaten want het werd even noodweer. Het regende zo hard dat het naar binnen regende. Ook waaide het hard met onweer. Daarna hebben we ons klaar gemaakt om naar de Secnature te gaan. Dit is een uitgaansplek waar veel Kenianen komen. We waren dan ook de enige muzungu’s maar het zag er goed uit. Overal hingen lichtjes op en er hing een leuke sfeer. Best een leuk om even mensen te kijken. Maar uitgang blijft toch niet mijn ding dus samen met Lieke hadden we het na een uurtje weer gezien en heeft Sammy ons opgehaald. Daarna nog even kunnen skypen en ik ging net mijn bedje in toen de andere terug kwamen. Lalasalama (welterusten) iedereen.