week 8

19 februari 2012 zondag: Gave zondg gehad. efeze 4 een lichaam, een geest.
20 februari 2012 maandag: Gelukkig weer aan de bak vandaag. We moesten allemaal de zelfde tijd weg dus we konden gezellig met ze alle ontbijten. Daarna even met Naomi mee gelopen naar de girlschool om daarna te vertrekken richting de Equator. Ik reis met een Matatoe of een Pickipickie. Langs de weg kwam Mary (ik dacht dat dan een vrouwen naam was, maar het is een man) naar ons toe en wilde een Pickipickie regelen. Toen kwam er net een Matatoe aan die net nog niet te vol was dus daar konden piet en ik nog bij. Na ongeveer 10 min. zette hij ons af bij de Equator. Met ons stapte Kate uit, een Australisch meisje. We kwamen binnen en ontmoette Dorien. Zij is het hoofd van de docenten dus als ik vragen heb kan ik bij haar terecht. Toen is Piet vertrokken en heb ik de assembly mee gemaakt. Dat ging er wel wat anders aan toe dan de Lutheran maar wel een beetje hetzelfde idee. Alle leerlingen zaten in een lokaal, dat was wel even proppen. Eén lied duurde al 10 min. dus ik vroeg me af hoeveel liedjes we gingen zingen. Toch viel het mee en hielden sommige docenten een praatje. De docenten waren niet zo enthousiast, dat was op de Lutheran vaak wel zo. Ik werd voorgesteld door de headteacher en iedereen moest mijn naam zeggen. Dat was gelukkig wel makkelijk want er zat nog een Lydia op de school. Ze kwam bij me staan en sommige zeiden: die lijken op elkaar :P
Daarna had Dorien verteld dat ik bij alle groepen kon gaan kijken. Even later werd ik door een juf weer in het kamertje van Dorien gebracht, waarschijnlijk om me iets uit te leggen. Dat duurde me te lang dus ik ben naar een klas gelopen. Naar preprimary one. Dit is een klas met ongeveer 15 kinderen. Het niveau is moeilijk te schatten, maar praten is moeilijk voor ze. Het zijn allemaal van die kleine schatjes die je zo mee naar huis zou nemen. Voor de pauze hebben we liedjes gezongen. Daarna gingen we naar de wc. Daar moest ik wel even slikken want het gaat iets anders als in Nederland. Het wc hokje stond op een klein heuveltje en één jongen plaste niet in de wc maar van het heuveltje af. Daarna kwam de docent en zette sommige kinderen op de wc. Beter gezegd de grond, midden op het speelveld. Ik keek echt mijn ogen uit hoe het ging, nog steeds erg vreemd ook al ben ik al een tijdje in Kenia.
Toen was het theetijd en kregen de kinderen 1 voor 1 hun beker. Het leek me meer heet water met melk, maar toch. De kinderen zijn allemaal zo leuk, ik ga het hier best naar me zin krijgen! Al snel werd ik meegenomen naar de leraren kamer omdat ik ook thee mocht drinken. Deze zag er wel uit als thee dus dat was wel lekker. Er zijn hier 9 leraren, dus wel wat rustig voor mijn doen.
Na de pauze was er niemand in de klas. Ik werd er op aan gesproken dat ik les moest geven. Ik bleef zitten en zei: wat moet ik dan doen? Dat wisten ze niet maar ik kon dat wel volgens hem. Een beetje verbaasd bedacht ik me dat ik echt niet zou weten hoe hen les moest geven. Wat kunnen ze en hoe kan ik met ze communiceren? Eerst heb ik een plaat doorgenomen die ik zag liggen over het lichaam. Ik wist in Swahili het woord: zeg maar. Dus sommige die konden praten zeiden mij na. We wezen de lichaamsdelen aan en ik probeerde wat 1 op 1 contact te maken. Daarna kwamen we uit op hoofd, schouders, knie en teen. (in het engels) maar dat was nog wel erg moeilijk voor ze. Maar wat maakt het uit als de juf lekker gek doet, dan doen de kinderen wel mee :P Daarna was ik het leren wel weer een beetje zat dus ben ik lekker met ze gaan spelen. We hadden flessendopjes en plastic busjes waar we ons mee hebben vermaakt. Toen kwam de juf binnen en hoofde ze mij een Engels lied zingen. We hebben dat lied wel 3 x gezongen want tussendoor ging de juf steeds de klas uit. De kinderen bleven erg lief voor elkaar en vermaakte zich wel. Toen moesten de handen gewassen worden. Dat deden we onder de grote boom aan het einde van het terrein. Onderweg stonden sommige te plassen en waar iedereen ging zitten was het ook niet zo fris. Ze boden me een stoel aan en ondanks ik graag net wil zijn als de ander, zat ik dit x toch liever niet op de grond. Ondertussen kreeg een kind een epileptische aanval dus daar ben ik even bij gebleven. Wel makkelijk, hier kan je er niets aan doen dus je moet gewoon maar wachten tot het over gaat. Sommige kinderen waste de handen van de andere kinderen. Bij het terug gaan was het lunchtime.
We aten ugali met sumawiki: lekker! Weer net wat anders als in Kisumu maar nog steeds goed te eten. Kate was er ook en we hebben gezellig zitten kletsen. Ze is speakterapeut en doet hier vrijwilligerswerk voor 8 weken.
Na de pauze blijven 3 klassen uitrusten dus ik ben bij een andere klas binnen gelopen. Daar hadden ze gehoord over Abraham en Isak en daar mochten ze nu over tekenen. Dat was wel gezellig en al snel was de dag weer voorbij.
Ik ben samen met Kate naar huis gegaan, we hebben een Matatoe gepakt. Ik had geen stoel meer dus hing ergens tussen in. Totdat iemand op zei schoof en ik er tussen zakte. Daarna kreeg ik een houtje die op de stoelen werd gelegd en kon ik daar op zitten. Ik was allang bij dat ik niet hoefde te lopen.
Daarna ben ik bij het babyhome gaan kijken. Daar hebben we tot kwart over 5 met de kinderen gekroeld. En we hebben vandaag lassagne saus op met rijst, dat was lekker! Later op de avond zijn we nog even naar het babyhome geweest omdat Mildred daar nachtdienst had. Mildred is zo’n lieve en leuke vrouw dat het altijd feest is met haar. Het babyhome is 5 stappen van ons huisje vandaan, dus daar kunnen we makkelijk heen. We mochten de baby’s wakker maken en een fles porisch geven. (soort van brinta) Ook kregen ze een luier en zo nodig schone kleren aan. Dan nog even de klamboe’s er over heen doen om daarna weer lekker te gaan slapen.
Ik ben benieuwd naar morgen, maar wat ik wel weet is dat dit hier in Rangala, echt Kenia is.
21 februari 2012 dinsdag. Net als gisteren weer lekker een ontbijtje gegeten: toast met tomaat. De weg blijft leuk. Ik heb voor de zekerheid een nummer van iemand die een Pickipickie rijd (brommer) zodat ik die kan bellen als er geen Matatoe komt. Vandaag had ik geluk, want ik kon zo instappen. Het busje zat zo vol dat ik niet kon zien waar ik uit moest. Gelukkig wist ik al tegen iemand gezegd dat ik er uit moest bij de Equator want we waren er zo. Ik was wat eerder al gisteren en de kinderen liepen nog buiten. Ik dacht dat ze hier geen stokken hadden om te slaan maar helaas liepen ze gewoon met takken van de bomen. Ik heb nog even gekroeld met de kinderen die al binnen zaten. Daarna zat ik toevallig als enige docent tussen alle kinderen (hihi, dat is meer wat voor mij dan statig langs de kant zitten)
Na de assembly ben ik bij de prepraimary 1/2 wezen kijken. Weer hele andere kinderen als gisteren maar een beetje hetzelfde ontwikkelingsniveau. We gingen kleien, en met flessendopjes spelen. Ik had helaas nog steeds last van buikkrampen en nu kon ik het niet goed verbergen. De docent zei: ga jij maar ergens uitrusten. Dus ik ben lekker gezellig bij Emma gaan zitten. Emma is de verpleegkundige van de Equator die wel gewend is om met mzungu’s om te gaan. Er kwam net een nieuw meisje binnen, dat was wel leuk om te zien. De achtergrond van de kinderen wordt nagevraagd en opgeschreven. Ook de vaardigheden worden besproken en het kind wordt gewogen. Emma vertelde me dat op de Lutheran alleen maar kinderen mogen komen die gewend zijn om naar de wc te gaan. Hier mag iedereen komen en dat is dus ook de rede dat iedereen buiten plast, ze zijn niet anders gewend. Iris als je dit toevallig leest, Emma vertelde over je. Dat je de muskietennetten hebt gesponseerd, volgens mij mist ze je nog steeds.
In de pauze kregen we mandazi’s die niet totaal anders smaakte. Helaas had ik best wel last van mijn buik dus twijfelde ik om naar huis te gaan. Toen ik even de weg bekeek was er in de verste verte geen matatoe te bekennen en ik wilde eigenlijk gewoon blijven.
Emma hoorde over mijn buikkrampen en gaf me allemaal tips, echt lief. En tijdens de luchpauze kwam iemand oppeens een gebakken eitje voor me brengen. Dat had Emma geregeld, dus die heb ik samen met Kate lekker opgegeten. Hij smaakte echt super lekker, maar ik voelde me wel een beetje meer muzungu dan anders. Daarna lekker onder de boom met de kinderen gezeten, erg gezellig. En of jullie het willen weten of niet tot mijn verbazing lukt het steeds beter om op een gat te plassen :)
Om 2 uur begon de les weer en ben ik bij de oudere groepen gaan kijken. Éen docent vroeg of ik in zijn lokaal kwam kijken maar na 10 min. was hij er nog niet, daarom ben ik maar naar een andere klas gegaan. Daar waren we van alles aan het doen. Eerst was er geen docent maar de kinderen vermaakte zich wel. Sommige waren aan het breien, andere aan het weven. Weer andere waren druk bezig met sommetjes in hun schrift te schrijven. Later kwam er nog een docent afscheid nemen en viel ik bijna in slaap omdat ik er niets van kon verstaan. De kinderen uit deze klas willen graag contact met mij maar engels praten is nog wel moeilijk voor hen. Dan maar met handen en voeten, zo komen we er wel. Toen zat mijn stage dag er al weer op en ben ik met Kate in een Matatoe gestapt.
Uiteindelijk thuis aangekomen lekker mijn bedje ingekropen, poeh het was wel een lange dag. Toen de borden al op tafel stonden werd ik weer wakker en we hebben lekker nazi gegeten. De dagen gaan hier trouwens vrij rap. Om 9 uur hebben we nog even geholpen in het Babyhome. Jozef is een jongetje met een vreemd hoofd, daarom vind ik hem juist wel wat. Ik heb zijn luier verschoont, een handdoek met een veiligheidsspelt er in. Ook een ander jongetje de flesgegeven en verschoont. Daarna konden ze weer lekker gaan slapen. Net nog even buiten gezeten want het is hier best warm. Nu nog van alles aan het doen en zo lekker slapen.
22 februari 2012 woensdag: Dit keer maar een dagje thuis gebleven. Zo ongeveer iedereen gaat hier aan de diarree maar nee hoor, ik zit verstopt. Na wat medicatie is dat vandaag weer opgelost. Jeunis kwam toevallig even langs. Zij is de boekhoudster van mijn stage en ze kent Piet goed.
Lopen was er goed voor dus ik ben nadat de andere naar stage waren richting het centrum gelopen. Het is vandaag aswoensdag dus dat was leuk om te zien. Het terrein van de kerk was helemaal vol want bijna het hele dorp was daar. Onderweg naar het dorp zag ik dan ook niet heel veel mensen maar gelukkig was de shop waar ik moest zijn wel open. Hoe toepasselijk met bruin brood en wc papier kwam ik terug. Halverwege de terugweg was de kerk afgelopen en liepen er opeens overal mensen. De meiden van de girl high school hadden allemaal hun stoel meegenomen dus het hele zandpad zag zwart van de meiden met hun stoel boven hun hoofd. Iedereen had een zwart kruis op zijn/haar voorhoofd.
Daarna heb ik wel weer lang genoeg de wc bekeken, dus na de pauze van de andere was ik alweer te vinden bij het Babyhome. Daar is altijd wat te doen. Altijd leuk om de kinderen wat extra aandacht te geven. De luiers bestaan hier uit handdoeken met een spelt erin. De eerste keer is het wel even wennen hoe ze hier de kinderen verschonen.
Helaas is er vanochtend een kindje overleden op het Babyhome. Het kindje was al heel zwak en had Malaria, aids en tbc. Ik maakte het niet van dichtbij mee want ik had het kindje alleen een paar keer gezien. Ik ging met Kaylee in het mortuarium(pje) kijken waar het kindje netjes lag opgebaard (in een vrieskist)
Na het middag eten ben ik mijn bed in gekropen. Ik werd wakker van de regen die met bakken uit de hemel kwam vallen. ’s Avonds soepje gegeten en de nazi van gisteren opgewarmd. Nu rustig aan om zo nog even langs het Babyhome te gaan. Dat is altijd leuk, vooral als Mildred er is. Ik heb nog lange tijd met haar zitten kletsen. Best pittig wat ze allemaal heeft meegemaakt. We waren zo aan de praat dat ze totaal vergat om de kinderen eten te geven. De flesjes waren al lauw toen we begonnen, en ja precies toen kwam de zuster langs. Ze zei er in eerste instantie niets van maar toen voelde ze dat de flesjes te kout waren. Oeps, ze moeten hier best oppassen. Want als Mildred haar baan kwijt is verliest ze ook haar huis. Morgen weer lekker naar de Equator.
23 februari 2012 donderdag. Het schijnt dat ik rond 1 uur het huis heb wakker gemaakt met mijn gepraat in mijn slaap. (lijk ik op jou Pim :P) Ik werd 1 min. voor mijn wekker wakker en de haan ook. Daarna op pad gegaan naar de Equator. Ik stond nog niet aan de weg of er kwam al een Matatoe aanrijden dus dat was makkelijk. Ik was alweer blij om de kinderen weer te zien, het zijn ook echt van die schatjes. De lokaal van de essamble zat propvol en duurde best wel lang maar ik zat met een meisje op mijn schoot. Ik ben er nog niet achter wat ze nu precies heeft. Haar lachen en huilen lijkt heel erg op elkaar en haar emotie wisselt met de minuut. Na de essamble ben ik naar de autistic class gegaan. Het terrein bestaat uit 4 grote gebouwen waarvan 2 slaapvertrekken zijn. Het laatste gebouw is groot en nieuw en eigenlijk bedoelt om mensen van buitenaf ook les te kunnen geven. Dat is nu nog niet in de praktijk gebracht dus sommige klassen zitten er nu in. In vergelijk met de andere lokalen is dicht echt groot en mooi. De autistic class bestaat uit 15 kinderen met verschillend ontwikkelingsniveau. Autisten hebben niet allemaal het zelfde ontwikkelingsniveau natuurlijk. Er was een begeleidster die vroeger op de Equator cliënt is geweest die de boel in de gaten moest houden. Dat ging er nogal hard en oneerlijk aan toe, ik moest me inhouden de stok niet af te pakken. Een half uur later kwam de docent binnen en zat iedereen netjes op zijn of haar plek. Ze kregen allemaal een stukje klei waar ze mee mochten spelen. Dat was erg leuk en de kinderen vonden het geweldig. De docent ging voor haar tafeltje zitten met haar eigen werk. Sommige kinderen konden niet met klei spelen omdat ze het opeten dus die hadden niets te doen. Er zitten in de klas nogal wat kinderen met uitzonderlijk gedrag. Sommige krijgen driftbuien en slaan of bijten er soms op los. Andere maken geen contact en zijn erg stil. Zo heeft iedereen zijn verhaal, waardoor ik me af vraag of deze kinderen in 1 klas thuis horen. Daarna was het tijd om naar de wc te gaan. De kinderen die niet zindelijk zijn en nauwelijks kunnen combineren gingen zonder begeleiding naar de wc.
De pauze was alweer afgelopen toen de thee binnen kwam. Volgens mij hebben ze het best druk bij de keuken, dat gaat wel even anders als op de Lutheran waar alles stipt op tijd was. Ik kreeg een stuk Chapati (hartige pannenkoek) die erg lekker smaakte. Tot mijn verbazing was er daarna niemand in het lokaal en begreep ik er niet zoveel meer van. Wat bleek dat er bezoekers waren en de kinderen niet in hun lokaal mochten. De rede was dat er anders geluidsoverlast zou kunnen zijn (3 lokalen verder) Alle kinderen waren dus in het lokaal bij de kinderen van de pre praimary 1. Een lokaal met 6 bankjes en een bureau met zo’n 30 kinderen er in, de moed zakte me even in de schoenen. Daarom maar snel geregeld dat er 1 klas onder de boom mocht gaan zitten waar ook bankjes gemaakt zijn. Daar gingen we tandenpoetsen en spelen. Spelen betekend hier eigenlijk op een bewuste manier niets doen. De kinderen hadden langer pauze omdat het eten nog niet klaar was. Ik vermaakte me door te bedenken wat ik met jullie sponsor geld hier kon betekenen. Er zijn zoveel dingen waar nog aan gewerkt kan worden. Het liefst zou ik de essamble in een ander lokaal willen laten houden omdat het lokaal gewoon te klein is voor iedereen. In dat lokaal word er ook gegeten maar dat is totaal onlogisch en nog steeds te klein. Als je dat zou willen verschuiven zou ook de keuken verschoven moeten worden. Ik was al aan het bedenken of het mogelijk was om de keuken (een hokje van 3 bij 3 ofzo) ergens anders zou kunnen bouwen. Met die gedachten ging ik pauze houden.
Ik heb de pauze met Kate doorgebracht wat wel gezellig is. We hadden plakrijst met bruine bonen, niet super lekker maar goed genoeg om je trek weg te nemen. Daarna kwam Emma (verpleegkundige) haastig aangelopen dat we mee moesten komen naar de bezoekers. Ik ben al helemaal ingesteld op de Keniaanse mentaliteit dus liep rustig naar de andere kant van het terrein. Daar zaten 5 heren en 1 dame keurig te wachten op ons. Wat bleek nu, de oprichter van de Equator was dat. Hij heeft lang geleden het stuk land gekocht. Hij vertelde ons wat zijn plannen voor de komende tijd was en tot mijn verbazing vertelde hij dat hij een nieuw gebouw wil laten bouwen. Jullie raden het misschien: een keuken :) Het zal dan nog misschien nog wel een poos moeten duren, maar er is ontwikkeling.
’s Middags werd er verder eigenlijk niets gedaan. Kate had ballonnen bij zij zich dus die hebben we uitgedeeld. Daarna kregen we soda (de docenten) en werden de kinderen allemaal verzameld. Er moest namelijk gesport worden. Wat er leuk was om te zien want de oudere jongeren kwamen in hun sporttenue naar buiten. Ik hoorde dat ze in april mee gaan doen met de olympische spelen voor kinderen met een beperking. Een heel traject werd afgelegd, echt gaaf om te zien. Allemaal warming-up oefeningen van rennen tot opdrukken. Daarna kon het voetbal beginnen. De andere kinderen gingen snel douchen want de regen leek er aan te komen. Toen ben ik naar huis gegaan. Er kwam geen Matatoe dus ik heb maar een Pickipickie gepakt.
Thuis even bij het Babyhome wezen kijken en een dutje gedaan op de bank. Daarna heerlijke spaghetti gegeten. Vanavond goed vermaakt en nu nog even douchen en dan slapen.
24 februari 2012 vrijdag: Pff ik had echt geen zin om uit mijn bed te komen :P Het huis is erg gehorig dus het duurde wel even voor ik in slaap was gisteren avond. Ik heb lekker mijn ontbijtje gegeten en ben daarna naar de Equator vertrokken. Toen ik daar aan kwam hoorde ik een meisje heel hart huilen. Jammer dat ik niet weet wat er aan vooraf is gegaan, want niemand kon het me vertellen. Ze werd in een lokaal gezet en de deur ging dicht. Tijdens de essamble hoorde ik haar nog steeds huilen even later mocht ze bij ons komen zitten. Daarna ging ik even naar haar toe en liet ze steeds haar hand zien, grote kans dat ze geslagen was, maar ik zag er niets van. Ik kon het niet laten om haar te troosten.
Daarna ben ik met leraar Leonard mee gegaan in de … class. Daar vertelde hij een Bijbelverhaal over David en Goliath. Ik moest mijn best doen om niet in slaap te vallen :P Ook liet hij zien hoe hij om gaat met kinderen die kwijlen. Hij liet de kiboko (stok) zien en keek heel erg boos naar een kind. Zij dook in elkaar en was zo bang dat het leek of haar hart 3x zo hard klopte. En ja lap, het kind stop met kwijlen. Ik wist niet meer wat ik er van moest denken, kan je zoiets echt trainen door een kind te slaan?? Even later werd hij gebeld en de headteacher wilde hem spreken. Ik bleef alleen achter in de klas en de leerlingen bleven muisstil op hun stoel zitten. Later kwam hij met een priester de klas in lopen en vertelde wat over de kinderen. Hij liep de klas uit met de woorden: nu ben jij de docent. Ik keek hem vragend aan, maar hij was al weg. Waar ik normaal 101 ideeën heb wist ik nu echt niet wat ik moest gaan doen. De kinderen hebben een stoel en dat is alles. De docent heeft een stoel en een klein tafeltje met tandenborstels en een wc rol. De klas bestaat uit 13 kinderen, beter gezegd jong volwassenen. De meeste kunnen niet praten of iets nazeggen. Ze begrijpen nauwelijks Engels en hun ontwikkelingsniveau kon ik moeilijk schatten. En die kinderen moet ik les gaan geven??
Ik probeerde of ik ze iets over het lichaam kon leren, maar daar bakte ze niets van. Met één persoon lukte het om hoofd, schouders, knie en teen te doen als ik zong en hij de gebaren na deed. Daarna ben ik maar heel simpel gaan klappen en net zo lang iedereen langs gegaan totdat iedereen mee deed. Zo deden we wat verschillende dingen totdat ik niets meer kon bedenken. Toen zag ik de stok liggen en bedacht ik me dat we estafette konden doen. Het lokaal was groot genoeg dus ik ben 1 voor 1 met iedereen een rondje gaan rennen. Aan het einde van het rondje gaven ze de stok aan de volgende. Dit was erg lastig voor ze maar als ik mee hielp begrepen ze de bedoeling. Het eerste rondje was rennen, het tweede samen met iemand anders en de derde springend. Ze moesten er erg om lachen en vonden het volgens mij wel lekker om even te bewegen. Daarna was ik moe doordat ik bijna alle rondjes had mee gerend dus we zijn even gaan zingen. Lees je Bijbel, bid elke dag, de gebaren vonden ze prachtig. Ik vroeg of zij een liedje wilde zingen maar dat begrepen ze niet. Daarom was ik blij toen Leonard kwam vertellen dat de lessen waren afgelopen. Wat bleek nu, rond 10 uur stoppen de lessen op vrijdag. We hadden pauze en ik vroeg me af wat ik de komende uren kon gaan doen.
Ik heb een kijkje genomen bij Frederic. Hier heb ik van de week al mee kennis gemaakt, een prachtige vent. Hij is doof, werkt op de Equator en verzorgt de koeien. Pas hebben we met elkaar zitten kletsen, weer eens wat anders door het op te schrijven op papier. Hij kan goed Engels en lezen en schrijven gaat prima. Vet gaaf dat hij hier terecht is gekomen, want in Kenia is het volgens mij best moeilijk om te overleven met een beperking. We hebben samen een kalfje eten gegeven, zo schattig.
Daarna nog wat rond gelopen en gespeeld met de kinderen. Emma (verpleegkundige) was druk bezig, meestal is het wel gezellig met haar maar vandaag was gewoon een beetje saai vertelde ze. Een paar kinderen waren van die kleine visjes aan het uitzoeken dus daar heb ik nog even bij gekeken. Een meisje (ze is al eind 20) sprak goed Engels dus we hadden een aardig gesprek. Ze is nu zo’n anderhalf jaar op de Equator maar vind het wel moeilijk als er kinderen zijn die zich misdragen. Haar zussen hebben haar hier gebracht en haar moeder heeft ze al die tijd al niet gezien. En ik moeilijk doen over 3 maanden?
Tijdens het eten smste de andere dat ze op weg waren naar Ugunja. Ik ben in dezelfde Matatoe gestapt die overvol was. De politie kwam lang dus ja, de deur moest echt dicht, dat betekend proppen. In Ugunja was het markt dus daar kijk je je ogen uit. Dit is echt Kenia. Straatjes vol met kraampjes. Waar je dingen ziet die je zou verwachten zoals tomaten, uien en mais. Maar ook dingen die je daar niet zou zoeken zoals staalwol en iets waar je alcohol van kan maken. Jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me had, maar ik hoop jullie de foto’s nog te laten zien.
Weer thuis kwam Mildred binnen lopen die voor ons kip kwam maken. Ik vind haar echt gezellig! Het was dan ook wel maf om te zien hoe ze aan het koken is. Een paar weken terug was ze weg gelopen met gevolg dat de kip was verbrand dus dit keer kon Piet dit voorkomen. Ze maakt wel echt vet lekker eten (met de nadruk op vet) We aten rijst met kip (Mildred eet ook de botjes) en een lekker sausje. Als toetje ananas, die zal ik wel gaan missen in Nederland.
Na het eten heb ik mijn was gewassen, flink karwei maar echt leuk om te doen. Ook de vloer geveegd en de keuken en mijn kamer gedweild. Daarna was mijn schoonmaakbui weer over dus ben ik lekker onder de douche gestapt. Nog even buiten gezeten want dat is hier erg lekker ’s avonds. Zo lekker naar bed om morgen even langs Kisumu te gaan.

25 februari 2012 zaterdag. Vandaag zijn we naar Kisumu gegaan om daar Kaylee te zien. Ze is gisteren gevallen en heeft haar voet gebroken. Hoeveel pech kan je hebben als je over het grasveld loopt. De bus die we hadden gereserveerd reed gewoon door. (reserveren is dus ook niet zo betrouwbaar) Ik was blij toen we uiteindelijk in een bus zaten, dan schieten we tenminste wat op. We reden nog niet of mijn ogen vielen dicht en ik deed ze pas weer open toen we aankwamen. We hebben gezellig bij Piet en Ineke gegeten en zijn dezelfde dag weer terug gegaan met de bus. De terugweg was ik klaar wakker en vroeg ik me af hoe ik ooit in deze bus kon slapen. Al dat gehobbel. Het blijf trouwens wel leuk om alles om je heen te bekijken maar ik was het reizen best een beetje zat. Thuis was het stilletjes zo met ze’n drieën.