week 2

Zondag 8 januari. Aan het einde van de avond heb ik kunnen skypen met de bijbelstudiegroep. Dat is gaaf zeg! Zie ik daar allerlei lieve mensen en krijgen we de vraag: hoeveel houden we van elkaar? Misschien komt het omdat ik hier ver weg zit maar daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ik besef hoe kostbaar het is om in Groot-Ammers te mogen wonen met allemaal lieve mensen om me heen. Na het skype ben ik onder de douche gesprongen en snel mijn bedje in gegaan, want ja het is hier twee uur later als in Nederland natuurlijk.
Maandag 9 januari. Ja ja, nu begint het echte werk. Vandaag ben ik naar de Luthren vertrokken. Ik was er al wezen kijken dus ik was erg benieuwd hoe de lessen er uit zouden zien. Ik ben weggebracht door Elles en Ineke en daarna heeft Mary met mij mijn contract getekend. Ook de directeur hielp me maar ik ben even zijn naam vergeten. De kids waren aan het vegen en er werden emmers met blaadjes weggereden. Het verbaasde me hoe de directeur met de kinderen omging, ik moest er wel even aan wennen. Structuur en luisteren is wel erg belangrijk voor hem. Daarna begonnen we met de morningcirckel. Dit is 1x in de 3 maanden als de kinderen terug komen van thuis. Het is een bordingschool waar ze 3 maanden verblijven en dan 1 maand naar huis gaan. Dat was wel heel leuk om mee te maken. Ik zat al tussen de kids en genoot van hun vrolijkheid. Ik werd er tussenuit gevist door de directeur en mocht op een nieuwe stoel gaan zitten. Deze stoelen hadden twee meiden gesponsord die een jaar op de Luthren werken, ze komen uit Duitsland. Ik keek mijn ogen uit, ik zag wel direct verschil tussen de juffen, de één heel enthousiast en de andere best nors. Ik kon echt genieten dat een juf een andere juf probeerde enthousiast te maken. De kids waren erg vrolijk en zongen vrolijk mee met de liederen. De directeur liep langs alle kinderen en probeerde ze enthousiast te maken om mee te klappen. Ze hielden allerlei praatjes en ook ik werd naar voren geroepen. Ze vertellen hele verhalen maar waar ik niet zo veel van begrijp, Swahili is best wel lastig:P Ook waren er twee andere stagiaires die net begonnen met hun stage. Eerst moesten ze even loskomen en stonden ze heel nors naar de kinderen te kijken. Later waren wij allemaal enthousiast en zongen wel volop met de kinderen. Na de morningcirkel (die aardig lang duurde) hebben we een kopje thee gedronken. Ik zag de bekers dus ik heb het even bij mijn eigen water gehouden, ik moet al wat vader naar de wc ‘-) Ik geniet er echt van om de kids 1 voor 1 wat aandacht te geven, vooral de kids die wat uit de boot lijken te vallen. Na de thee ben ik begonnen bij primairy one. Ik weet nog niet precies hoe de groepen lopen. Maar er is een groep met autisten en een groep voor de primairy one. Daarna heb je primairy to and three en daarna gaan de kinderen volgens mij al kiezen. Ze kunnen kiezen voor houtbewerking, kleren maken of de tuin bij houden. Daar heb ik verder nog niet zoveel van gezien. Vandaag was de eerste dag na de vakantie dus iedereen deed rustig aan. De klas begon en primary one bestond uit 4 kids. Normaal gesproken 10 maar de andere 6 waren er nog niet. Ze kregen speelgoed en hebben zich goed vermaakt. Ze leren de kleuren en cijfers en letters in praimary one. Daarna nog even gekeken bij praimary to maar deze kids waren ook aan het spelen. Helaas nog geen les gezien, dus ik wacht af hoe dat zou zijn. Tijdens het eten werd ik meegenomen met de directeur naar de leraren kamer. De tv ging aan en hij maakte even een praatje met me, wel gezellig. Daarna heb ik geklets met de Keniaanse stagiaires Susan en Jane. Echt leuk, die kunnen je meer over de Keniaanse gebruiken leren en ik kan ze beter verstaan. Ik kreeg een zakje met eten, er zaten lekker broodjes in. (pas later hoorde ik dat Tineke deze had gebracht, een schatje op de achtergrond!) Ook mocht ik met de docenten mee eten. Ze aten Ugali, dat eten ze hier als aardappels. Vet maf, het is eerste een pap tot het een vaste massa wordt. Dan maak je er bolletjes van en eet je het met vlees of groente. Vandaag hadden we Sukumawiki erbij, dat lijkt een beetje op spinazie. Het smaakte echt lekker dus ik heb niet te veel nagedacht hoe ze het hebben klaargemaakt. Je eet het met je handen en daar doe ik natuurlijk wel mee mee. Na een paar happen keek ik eens naar de andere en toen ontdekte ik dat iedereen alleen met rechts eet. Dat had ik kunnen weten, maar hier is het niet om met links je billen af te vegen gelukkig. Er is hier gewoon een mooie toilet waar ik best op durfde te plassen. Na het eten verwachtte ik een les te zien maar dat ging helaas niet door. Want eerst moest het eten zakken. De kids hebben meer dan een uur pauze en zitten dan lekker in de schaduw of liggen op de grond te slapen. Ik vermaakte me natuurlijk wel maar na 2 uur was ik toch blij dat de bel ging. Dan begint de les toch weer? Helaas, waarom de bel ging geen idee, maar er werd geen les meer gegeven. Daarom heb ik lekker pole pole (rustig aan) gedaan. De kids zijn wel erg lief, alleen jammer dat veel niet kunnen praten of geen engels kunnen praten. Je ziet duidelijk verschil tussen de groepen. De grote jongens kunnen al veel en hebben ook extra taken, soms zie je haast niet dat ze een handicap hebben. Mijn oog viel op een jongen met een grote wond. Heel zijn onderbeen zag er anders uit. Als hun huis geneest lijkt het wel of het pigment wegvalt. Als ik dit zo schrijf ruik ik de geur weer, het ruikt er niet zo fris. De vliegen zitten overal, wie heeft er een tip om de vliegen weg te jagen? Na het relaxen kwam een kindje vertellen dat Sammy er al was. Ik wilde nog gedag zeggen tegen Mary maar ik zag haar niet dus ben ik vertrokken. Het was een leuke dag maar ik moet nog wel wennen aan het niets doen van de leraren. Ik dacht bij mezelf wel makkelijk geld verdienen. Ook wordt de Luthren veel gesponsord volgens mij, ze hebben het in vergelijk met de Equator echt goed voor elkaar. Er is structuur en de kinderen worden goed verzorgd, daar ben ik erg blij om. Alles is natuurlijk wel op z’n Keniaans maar dat zijn ze gewend. De schatjes, groot en klein, ik geef nu al om ze! Op de terugweg hebben we Elles opgehaald en Sammy vertelde ons over a little girl. Sammy haalde haar op en ze ging met ons mee met de tuktuk. Daardoor reden we op een hele andere weg als normaal en zag ik voor het eerst het Victoria Lake. Daar gaan we ook nog wel een keertje naartoe, dus dat vertel ik nog wel. Daarna lekker gezwommen. Het is hier nog steeds erg warm. Ik ben benieuwd naar morgen! Doei doei
Dinsdag 10 januari 2012. Op mijn tweede stagedag op de Luthren herkende al veel kinderen mij. Linnsy komt al naar me toe rennen als ze me ziet. Net als gisteren waren de kinderen de blaadjes aan het opvegen toen ik kwam. Volgens mij de kinderen van de tuingroep. Daarna begonnen we in hetzelfde lokaal als gisteren. Ook nu was er weer een opening met alle kinderen. Het was wel anders al gisteren en korter. De directeur nam het woord en vroeg welke dag het was, welke datum en welk jaar. Sommige kinderen begrijpen dit. Ook hebben we liedjes gezongen. Soms moesten de kinderen gaan staan maar bleven de docenten zitten. Tot we gingen bidden, opeens werd ik er op gewezen dat ik ook moest gaan staan, ik begrijp nog niet alles. Ze spreken er Engels en Swahili ’s maar er zijn daarnaast ook weer andere talen waar ik helemaal niets van begrijp. Na de morning cirkel ben ik begonnen in de prepramairy. Deze klas kan je vergelijken met de kleuters bij ons. Normaal zijn er 10 kids maar nu waren er 5. De andere kinderen hebben nog niet betaald of hebben langer vakantie, dat is geen probleem in Kenia, volgens mij. Ze hebben hier 2 docenten op een groep staan. Maar halverwege de les waren er twee docenten + een assistent die de kinderen kwam wassen en twee stagiaires. 5 kinderen en 5 begeleiding. Het gekke is dat ik in Nederland allang had gezegd dat ik ergens anders heen wilde maar hier daagde het me wel uit, je kunt nog zoveel met de kids. Ze kregen speelmateriaal om hun vaardigheden te bevorderen. De eerste week is vooral observeren om te kijken waar ze nu aan toe zijn. Ze kregen houtblokken om te stappelen en kleine rekjes waar je een toren van kan maken. Ook hadden ze flessendopjes met gaten erin, die kan je aan een touw rijgen of aan spijkers die in een blok zijn geslagen. Best creatief! Ook hadden ze een stuk hout met gaten er in. Daniel kreeg potloden en vulde daarmee alle gaten op. Wel leuk, ook Linnsy zit hier in de groep, zij is best aanhankelijk maar kan wel goed met de blokken spelen. Wad is een jongen met een lieve lach die lief aan het spelen is. En dan hebben we Julius die heeft last van zijn speeksel, dat is wel erg zielig want daar komen de vliegen op af. De oudste van de groep is Elisia, die is al verder dan de andere. Hij kan al veel dingen zelf zoals papier perforeren en vormpjes plakken. Alleen hij kan zich nog moeilijk concentreren, daarom zit hij op de prepraimairy groep. Het grappig is dat je op deze school ook groepen kan overslaan. Ik dacht dat je een bepaald traject moet volgen maar dat is niet zo. Sommige groepen zijn meer praktisch andere meer educatief. Overgaan naar een andere klas ligt aan hun vaardigheden, sommige kinderen blijven wel 10 jaar in dezelfde klas. In deze klas krijgen ze muziek, tekenen en knutselen, godsdienst, rekenen en de ze leren de dagelijkse handelingen aan. Toen was de pauze en heb ik met de kids thee gedronken. Later werd ik gevraagd waarom ik geen thee lustte, eerst begreep ik het niet helemaal, maar de andere stagiaires hadden me gemist in de docenten kamer. Daarna heb ik gekeken bij primairy 3. Mike die kon ik al van gisteren, hij kan goed Engels en praat honderd uit. Dan heb je Beryl, een rustige jongen die aan het schrijven was. De docent liep na 5 minuten de klas uit en liet het aan An over. An is een Duitse stagiaire. De kinderen leerde de letters E A I U O. Deze waren ze aan het schrijven in hun schrift. Richard deed het erg goed dus An ging zijn naam leren schrijven, dit vond hij nog wel moeilijk. In dezelfde groep zit ook Linnet, dat is een schatje, rustige meid met een lieve lach. En Eugene die blinkt echt uit. Ze lacht altijd en is zo vrolijk. Een meisje om zo mee naar huis te nemen. Deze klas is vooral aan het leren, ze spelen hier niet. Ze hebben verschillende lessen maar meestal is het hetzelfde volgens An. Ze hebben Engels, Swahili of rekenen. Voor de kinderen was de les heel erg saai. Heel de dag deden ze hetzelfde en toch bleven ze volhouden. Uiteindelijk waren An, Susan en ik aan het praten en de kinderen hadden geen werk meer. In Nederland is het te gek voor woorden maar ga het hier al een beetje accepteren. De lessen zijn hier in Kenia gewoon totaal anders als in Nederland. Toen de bel ging begon de pauze voor de kinderen. We konden niet in de leraren kamer dus ik ben met Susan even een wandeling wezen maken. Ze vertelde me dat ze is gesponsord door Conpassion en naast de Luthren is er een terrein daarvan. We hebben daar even rondgekeken maar ik begreep nog niet zo goed waarvoor het terrein precies gebruikt werd. Compassion sluit zich aan bij die kerk en elke zaterdag komen alle Compassion kinderen bij elkaar. Dan krijgen ze eten en ontmoetten ze elkaar als een familie. Als je 22 bent dan vindt Compassion dat je oud genoeg bent om voor jezelf te zorgen. Ook zag ik veel posters van Unicef hangen. De kinderen hebben een soort leraar en een coach. Het was erg leuk om daar te kijken. Ik denk dat als je in Nederland een kind van Compassion sponsort dat je dan een stagiaire als Susan de kans geeft om naar school te gaan, want van 7 tot 21 jaar is zijn gesponsord en nu loopt ze stage op de Luthren. Daarna hebben we opnieuw Ugali gegeten met sukumawiki erbij, het betekend dat je de week door duwt, dat klopt ook wel, wat we eten het al twee dagen, wat zullen we morgen eten? Na het eten moet alles zakken en rusten de kinderen uit. Daarna wilde ik naar Primairy 4 gaan maar die wilde niet dat ik kwam. Waarschijnlijk hadden ze niet zoveel zin om les te geven. Daarom ben ik bij de workshops wezen kijken. De houtklas bestaan uit allemaal jongens. Zei leren omgaan met hout. Eerst stond heel de groep te wachten en was de docent er niet. Later kwam ik terug en lag de docent te slapen in de klas. Ik ben lekker brutaal binnen gestapt en hoopte dat hij zo beleefd was om wat te gaan doen. Want de kinderen stonden zich te vervelen en wilde graag aan de slag. Daarom gaf de docent Mozes een opdracht en hij haalde schaven. Daarmee gingen ze oefenen om het hout te schaven. Na een poosje schaven ging de bel en werden de schaven opgeruimd. Vegen, nee dat kennen deden ze niet dus alle schaafsel bleven liggen. Ze maken wel hele mooie dingen. Klokken om de tijd mee te leren op school en bankjes of soeplepels. Ook maken ze een bord met dagen van de week of puzzels. Gaaf om te zien, ze verkopen dit ook gewoon verder. Dit doet me denken aan de houtnijverij in Nederland, alleen het gaat wat op de langzame tour. Ik was nog in gesprek toen me verteld werd dat ze gingen dansen. Heel de school verzamelde zich buiten bij de luidsprekers en we hebben met elkaar gedanst. Dat was gezellig! Alleen ik ben nog niet gewend aan de warmte, poeh het is wel heet in het zonnetje hoor. Aan het einde heb ik nog even een praatje gemaakt met een soort van verpleegster. Ze hebben een klein hokje wat de clinic genoemd wordt. Als er dan iets is met de kinderen wordt er daar naar gekeken. Daarna kwam Sammy mij halen en heb ik iedereen gedag gezegd. Bij thuiskomt even met Ineke gepraat en gezwommen. Kayle had best een pittige dag gehad want er was iemand overleden en iemand binnen gebracht met over haar hele lijf soort van brandwonden. Best heftig om te horen, zij loopt stage bij het ziekenhuis hier vlakbij. Daarna werd ik verwezen naar Ineke, ik moest er even heen. Zitten er 4 jongens bij Ineke thuis, blijkt het de zoon van Millicent te zijn. Ze zeiden geen woord, dus waarom ze kwamen.. Daarna lekker gegeten en gelezen. Net even met paps geskypt. Ow ja ik had beloofd om zwart op wit te zetten dat ik niet met een Keniaanse man thuis komt:P Ow ja de woordjes die ik tot nu toe ken in zijn: jambo = hallo. mzuri sana = goed zo. Cairibo = welkom. Slaap lekker moet ik nog even navragen:P
Woensdag 11 januari 2012. Kenianen nemen het niet zo nauw met de tijd. Een voordeel daarvan is dat ikzelf ook wel eens te laat kan komen. Een nadeel daarvan is dat niet weet of iemand eerder komt of later komt. Sammy was vandaag wat later dus de kinderen waren al begonnen. De morning cirkel ging niet zoals normaal. Aan het einde waren er allemaal docenten aan het bekvechten. Ik snapte echt niet waarover het ging, totdat Susan het voor mij vertaalde. Het blijkt dat er achter de school zwervers verblijven. De Luthren heeft twee slaapgebouwen, 1 voor de jongens en 1 voor de meiden. Een meter achter het gebouw van de meiden eindigt het compound. Het is afzet met bosjes, prikkeldraad en wat planken hout. Ze kunnen dus zo op het compound komen of de leerlingen kunnen ontsnappen. Ik begreep niet goed of er nu gestolen was op school, maar gevaarlijk was het wel. De docenten hadden nog wat woorden met elkaar en toen begonnen de lessen. Ik heb een kijkje genomen in de prevocation klas. 8 kinderen tussen de leeftijd 17 en 24. Toen ik daar achter kwam keek ik mijn ogen uit want ik had Anna rond de 14 geschat, is ze 22. Deze groep is vooral praktische dingen maar ze leren soms nog individueel. Maar ze hebben al in andere klassen gezeten en toen hebben ze de cijfers en letters niet geleerd. De docenten trekken de conclusie dat ze het dan niet meer zullen leren. De praktische dingen die ze doen zijn weven, armbandjes maken met kleine kraaltjes. Of als de kraaltjes te klein zijn nemen ze strijkkralen. Daarnaast kleuren sommige kinderen of maken ze van alles met klei. Ik was nog maar een halve minuut binnen en ik werd aan het werk gezet. Christine een Duitse student vroeg of ik met Anna haar naam wilde schrijven. Ze was de N aan het schrijven maar na 5 minuten had ze geen zin meer. Maar Frederic vond het ook wel interessant dus kwam bij mij kijken. Hij kon het alfabet al schrijven in hoofdletters. We hebben ons tot het theetijd was goed vermaakt. We hebben geoefend met rondjes schrijven. Daarna maakte we er een kleine letter a van. Hij deed erg zijn best en het was erg leuk om het hem te leren. Ik denk dat hij binnen een paar maanden alle hoofdletters en kleine letters kan schrijven als hij dat wil. Ik vertelde de docent dat hij zo snel leert en dat ik denk dat hij wel kan gaan schrijven, zegt ze: ja jij weet ook hoe je het moet aanleren. Het verbaasde me want ze willen niet echt iets van mij aannemen. Misschien kan ik toch wat docenten leren hoe ze de kinderen kunnen leren schrijven. Maar dan moet ik eerst wel even de basis dingen weten want meer dan 1 week snuffelstage heb ik in het onderwijs niet gehad. In de pauze heb ik thee gedronken bij de docenten. Tot mijn verbazing eten zij allemaal 3 boterhammen bij hun thee. En dan op de Keniaanse manier, 3 op elkaar en dan afhappen. De andere dagen was ik bij de kinderen en die krijgen alleen thee. Na theetijd ben ik in dezelfde klas gebleven. Miriam (docent) kwam binnen en vertelde dat ze iets moest doen in het kantoor. Ik heb er tot het eten niet meer gezien. Ook Ruth (docent) heb ik niet gezien. Ik probeerde er achter te komen wat de namen waren maar het was wel lastig omdat de kids maar weinig Engels spreken. Oscar is erg verlegen en moest echt aan mij wennen. Maar Isak zat naast hem en daar ben ik naast gaan zitten. We hebben ook geoefend met schrijven. Voor hem was het nog best moeilijk dus ik heb hem geleerd om te beginnen bij een punt en dan een rondje te maken. Ook heeft hij geleerd om te beginnen bij de punt en een streep te trekken. Daarna maakte hij er een kruisje van. En ja hoor, na even oefenen wist hij het precies. Het schijnt dat hij snel alles vergeet, dus ik ben benieuwd of hij het morgen nog weet. Oscar keek mee en wilde dat ook wel. Na een lange zoektocht had ik eindelijk een schrift gevonden en een potloodje. Voor hem was schrijven te moeilijk dus hij heeft gekleurd. Clinton is echt een genie in kleinen. Heel de ochtend was hij er zoet mee en hij maakte een vliegtuig en een vrachtwagen, het leek wel vakwerk:) Dan hebben we nog Robert die niet zoveel heeft gedaan. Hij heeft het Syndroom van Down en veel herkenbare trekken. Julius zat steeds naar me te lachen en maakte een armbandje. Leuk om te zien hoe hij daar zoet mee kan zijn. Collins is een jongen die niet echt bij de groep past. Kleuren was moeilijk voor hem en hij heeft volgens mij autisme. Ik vermaakte me wel, maar toen ging de bel. Ik keek even bij de kinderen en die kregen bonen met mais, eerlijk gezegd moest ik er even aan wennen. Ik moest in mijn pauze naar de supermarkt dus ik heb daar maar even een broodje gehaald :P Op de terug wilde wel 20 mensen me een lift geven, maar de Luthren is vlakbij de Nakumat. Daarna nog even met de kinderen gekroeld, ze zijn echt lief. ’s Middags ben ik bij workshop 2 wezen kijken. Tot mijn verbazing weet ik nog steeds niet wie de docent daarvan is. Er kwamen wat leraren binnen lopen en telkens vertelde ik dat er nog geen docent was en ze wisten niet hoe snel ze weg moesten komen. Daarom heb ik maar de namen geoefend. Best moeilijk Atali akini ofzoiets en Meliniakini, die kan ik echt niet onthouden. Maar Mozes wel, die zat gisteren bij de hout groep en Charle en Margereth kan ik makkelijker onthouden. Ze konden bijna geen Engels dus communiceren ging wat moeizaam. Volgens mij kon bijna niemand lezen of schrijven. Daarom heb ik een jongen en een meisje op het bord getekend en we hebben daar over gepraat. We hebben ook hoofd-schouders-knie-teen gedaan maar ze waren er een beetje te lui voor:P. Ze hebben trouwens wel een gaaf lokaal, met naaimachines en weefrekken. Ze verkopen de gemaakte spullen ook weer, wel gaaf! Opeens werd ik geroepen omdat er een meeting was in de leraren kamer. We waren met zoveel docenten dat het niet paste daarom zijn we naar de eetruimte gegaan. Daarna hebben ze een uur lang gepraat, heel veel Swahili s en een paar woorden Engels. Ik snapte er helemaal niets van. Later legde iemand uit dat er een docent was overleden en dat ze de familie geld moesten geven. Verder snapte ik er niets van en ik moest echt wennen hoe het er aan toe ging. Daarna met mijn boodschapjes gewacht bij de bewaker totdat Sammy kwam. Daar zat Elles al in de tuktuk, bleek dat Sammy al in de buurt was van haar stage. Thuis even het zwembad in gedoken en onder de douche gesprongen. Vanavond lekker rustig aan, morgen al weer de laatste dag. Ik hoop eerlijk gezegd dat ze niet gaan vragen in welke klas ik wil stage lopen. Want ik vind een beetje verspreid wel leuk. Er zijn trouwens wel veel docenten ik telde er meer dan 30 en officieel zijn er 100 kinderen maar nu zijn het er ongeveer 60. Dat is dus bijna 1 op 2, wel jammer dat ze er niet uithalen wat er in zit. Maar wie weet… Ik heb zin in morgen!
Donderdag 12 januari 2012. De eerste week zit er al weer op zeg! (stageweek) Na de morning cirkel ben ik in hetzelfde lokaal gezeten. Daar zit de special klas. Dit zijn kinderen met autisme en de meeste hebben een laag ontwikkelingsniveau. Bij hen zie je wel echt dat ze gehandicapt zijn. De meeste zullen niet naar een andere klas gaan. Als een kind angstig is voor aanrakingen wordt daar aan gewerkt. Ik keek vol verbazing naar de kids en hoe ze begeleid worden. Het gaat dan wat anders dan in Nederland maar ik merkte wel echt dat ze van de kinderen hielden. Dat deed me echt wat, bijzonder om te zien dat er een man is die zo leuk met de kinderen kan omgaan. (misschien kwam het omdat hij het aan mij wilde laten zien, maar dat laat zien dat hij het wel kan) We begonnen met de persoonlijke hygiëne. De steriele handschoenen kwamen uit de kast. (Steriele handschoenen gebruik ik in Nederlands niet eens om te wassen maar toch.) In tegenstelling tot andere docenten in de klas maakte de leraar er wat van. Hij had al vaker Europese studenten gehad en dat merkte je goed. Hij pakte de tandenborstels en vertelde dat er stickers op geplakt waren met namen. Tijdens het vertellen lachte hij er al om, hij wilde zich beter voor doen dan dat hij was, want niemand keek naar de stickertjes. De docenten gingen achter de kinderen staan en pakte het hoofd vast. De kinderen moesten hun mond open doen en toen gingen ze poesten. Daar moest ik wel even aan wennen. Tandenpoesten vinden maar weinig kinderen leuk, dus als het zo hard handig gaat, zonder aankondiging, lijkt me niet echt prettig. Gelukkig mocht ik ook meehelpen en ik gebruikte mijn eigen aanpak. Millicent een meisje die blind is, liet ik eerst de tandenborstel voelen. Daarna deden we hem samen in haar mond. Daarna mocht ik haar tandpoetsen. Ook kwamen er grote water teilen aan, het wassen kon beginnen. Een blok zeep en een soort vaatdoek werd gebruikt. Eerst het gezicht, de handen en de benen. Daarna werd het doekje weer voor het volgende kind gebruikt. Sommige kinderen werden uitgekleed en mochten in de teil gaan zitten. Ze kregen een echte wasbeurt. De docent vertelde dat de ‘moeder’ (begeleiders bij het opstaan) ’s ochtend niet genoeg tijd hadden om iedereen te douchen. Daarom werd het snel gedaan en deden ze het hier even beter. Ik heb wel eens de verhalen gehoord van 100 jaar geleden in Nederland en daar moest ik nu ook aan denken. In het lokaal stond een streep, de ene kant was voor het wassen en de andere kant voor het spelen. De kinderen werden naar de andere kant gebracht en afgedroogd. De pot vaseline kwam tevoorschijn en iedereen werd lekker ingesmeerd. Hoe ze dat daar doen weet ik niet want ik kreeg overal vlekjes maar hun hadden in het mum van tijd heel het lichaam ingesmeerd :P Daarna kregen sommige kinderen een luier om. Ik kreeg het idee dat iedereen wel een luier kon gebruiken maar toch. Fevian een klein meisje die er pas een paar dagen was kreeg geen luier om, haar ouders hadden nog niet betaald. Tot mijn verbazing waren het wel pampers en geen geknoopte doeken. Een jongen deed ik de luier om maar hij paste niet, hij kreeg gewoon een baby luier om. Tijdens het wassen werd gelijk het lokaal goed schoongemaakt. Echt op z’n Keniaans. Een hoop water met sop en dan met een rietenbezem wordt het water naar buiten geveegd. Toen alles was opgeruimd kwam de mand met speelgoed tevoorschijn. Met die mand speelde ze al jaren. Elk kind kreeg iets waar hij of zij vaak mee speelde. Owen kreeg een bal want daar kan hij uren mee spelen. Owen is een jongetje van 8 maar lijkt veel jonger. Hij is echt een schatje en lacht altijd. Dole is een autistische jongen en staarde wat voor zichuit. Ook met Brian werd weinig gedaan. Hij doet veel aan automutilatie (zelfbeschadiging) waardoor zijn hoofd er anders uit ziet. Dan hebben we nog Katrine die liever op zichzelf is. Sommige kinderen werden aan hun hand vastgepakt en ze gingen rondjes rennen. Ik denk omdat ze dan stabieler leren lopen en gelijk wat energie kwijt raken. Rony is een jongen die moeilijk kan lopen, maar hij is echt een schat. Hij is volgens mij erg slim en lacht altijd. Dan hebben we klement nog niet gehad, hij heeft vaak epilepsie dus is vaak moe van de medicatie maar houd wel erg van knuffelen. Al snel waren de kinderen moe en werden de spulletjes opgeruimd, de kinderen mochten uitrusten. Er is geen voorziening dus de kinderen lachen op de bettonnen vloer. Ik nam even de tijd om lekker met de kids te kroelen, wat zijn ze toch lief! Ook de grotere kinderen die niet meer zo schattig zijn volgens de docenten hebben echt mijn hart gestolen, ook zij houden van kroelen :) Theetijd wordt met alle kinderen gehouden. Ze kregen allemaal Mandazi dat zijn soort oliebollen zonder rozijnen en dan in driehoekjes. De docenten dronken apart in de leraren kamer. Gisteren was er een hele discussie ontstaan dat er geen thee in de melk zat, dus ja vandaag hadden ze weer melk in hun thee. Eigenlijk vind ik alles wat ik krijg best lekker en pas ik me makkelijk aan. Ik eet droog brood met melkthee en geniet er nog van ook ;-) Na de pauze moesten we alle kinderen weer verzamelen want de meeste kinderen komen niet uit zichzelf. Flevian lag al lekker te slapen in het gras want de dag was erg vermoeiend voor haar. Misschien kan ik wel wat matrasjes kopen waar ze lekker op kunnen spelen en slapen. Wat vinden jullie daarvan? Ineke vertelt me dat ik nog niet gelijk moet denken wat ik wil sponsoren. Maar toch ben ik er wel mee bezig, je wil zo graag wat betekenen voor die kinderen. Toch accepteer ik het steeds meer en probeer ik de kinderen vooral veel liefde te geven. Wel lijkt het me erg leuk om wat voor de special groep te doen omdat zij geen financiering krijgen vanuit de overheid om speelgoed te kopen. Ik krijg zoals gewoonlijk allemaal ideetjes om te gaan snoezelen en een activiteitenschema te bedenken voor de kids. Dit laat ik daarom nog lekker even in mijn hoofd zitten, en wie weet kunnen ze hier wat mee. Na de pauze waren de kinderen moe dus heb ik met de docent gepraat, dat was best gezellig. Thuis hadden wij geen water dus in de pauze ben ik eerst naar de Nakumat (supermarkt) gegaan. Dat vind ik wel erg leuk om lekker even rustig in de supermarkt te lopen in de pauze. Lekker even Hollandse dingetjes gekocht zoals Dove. Ook heb ik een bal gekocht om in de pauze mee te spelen. De kids vonden het geweldig. ’s Middags heb ik even wat filmpjes gemaakt van de kinderen. Eén groep was buiten aan het tandenpoetsen en daar ging ik even bij helpen. Leuk hoe blij ze zijn om even wat aandacht van je te krijgen. Ik geniet echt van de kids, ik zou er zo eentje mee naar huis nemen. Gek om te beseffen dat de meeste niet geaccepteerd worden buiten het compount, volgens mij komen ze ook nauwelijks buiten het compount. Eigenlijk wilde ik nog even met de bal gaan overgooien toen de muziek aan ging. Ook vandaag mochten de kinderen dansen op muziek. We maakte de grootste lol! Alleen één probleem, ik heb maar twee handen. En iedereen wilde juist mijn hand vasthouden. We maakte een hele grote kring en liepen in een rondje te dansen. Wel merk ik dat de grote kinderen geen respect tonen voor de autistische kinderen met ernstige beperkingen. Die mogen niet mee spelen en slaan ze gewoon weg. Ze kijken verbaast als ik juist hen bij de groep betrek en ze de grootste lol hebben. Op zich snap ik het wel want sommige kinderen hebben veel last van slijm en kunnen niet zoveel als zij. Beetje grote broers kleine broer idee, soms willen die niet met de ‘kleintjes’ spelen. Tijdens het dansen heb ik toch al doei moeten zeggen want ik had bij de Nakumat afgesproken met Elles en Sammy. Ik had de kar al helemaal volgeladen met boodschappen zoals 6 flessen water van 5 liter en 4 broden etc. Precies op tijd kwam Elles en toen hebben we de laatste dingetjes gedaan. Iemand van mijn stage heeft me een Nakumat pas gegeven, zij spaart dan punten en kan er iets van kopen denk ik. Ik kwam er achter dat die vrouw maar 1 x per maand boodschappen doet, best bizar. Na stage lekker gezwommen. En ’s avonds ging ik koken. Dat was niet zo’n succes. Het sausje heb ik direct door de gootsteen gespoeld, dus we hadden tomatensaus met verse tomaten en ui en daarbij (plak)rijst. De ananas en de yoghurt was daarnaast wel heel lekker. Helaas was Elles niet lekker dus dat kwam er ’s avonds uit. Nadat Kayle de vloer had gedweild, rook het er nog steeds naar. Daarom zijn Kayle en Elles in het huisje naast mij gaan slapen. En Naomi kwam bij mij. We gingen toch wat anders slapen omdat we bang waren dat Elles nog een keer moest overgeven.
Vrijdag 13 januari 2012. De volgende ochtend werden we waker en had Elles lekker geslapen. Ze kreeg weer meer kleur dus daar was iedereen blij om. We hebben lekker rustig aangedaan en zijn toen gaan zwemmen. Lekker sportief baantjes gezwommen (ook al zijn de baantjes hier maar een meter op 10) We hadden Sammy gebeld of hij ’s middags ons naar de supermarkt wilde reiden, maar hij stond na een kwartiertje al voor onze deur. Hij had het verkeerd begrepen dus we hebben snel verkleed en zijn toen met hem mee gegaan. Eerst naar de groentemarkt wat ik echt geweldig vind. Als blanke krijg je wel echt een andere prijs dus Sammy hielp ons met afdingen. Lekker watermeloen en groente gekocht. Daarna naar de Nakumat geweest en binnen driekwartier stonden weer thuis. Dat vonden we wel knap want Ineke had het nog nooit zo snel gedaan :) Uiteindelijk waren we blij dat we daarna nog lekker konden zwemmen. Deze avond ben ik nog maar eens achter het fornuis gaan staan om het dit keer beter te doen. We hadden tomatensoep met toast enne kippenburgers met gefruite uitjes. Het smaakte best, maar de andere wel kieskeurige eters. (die gaan drie maanden aan de toast met ei) Ook nog even geskypt, dus dat was erg gezellig. Toen heerlijk tevreden en gelukkig gaan slapen. Het leven bevalt me hier wel, toch vind ik het erg luxe en kan ik het niet begrijpen dat andere zoveel narigheid hebben. Maar ik mis mijn schatjes op stage nu al en ik ga ze de komende weken zoveel mogelijk liefde geven.
Zaterdag 14 januari 2012. Samen met Ineke zijn we naar de slums (krottenwijken) geweest in Kisumu. ( Dit is wel heel anders als in Nairobi ) Piet en Ineke kent Phillis dus die hebben we bezocht. We liepen een klein poortje door en daar was haar huisje. Donker want er zitten geen ramen in. De meeste ‘huisjes’ hebben wel twee vertrekken. Dit wordt gescheiden door een doek. Aan de ene kant slapen ze en aan de andere kant leven ze. Het gezinnetje (mama, dochtertje en zoontje) heeft een stapelbed gekregen van Piet en Ineke. Hoe het er binnen is gekregen… zelfs in stukjes leek het wel onmogelijk. Ze liet ons zien waar ze kookte, in een hokje van de kamer. De mensen daar hebben echt weinig. Maar zelfs voor z’n huisje moet je huur betalen, zo’n 15 euro per maand. Ze vertelde ons dat ze aids positief is en haar dochter ook. Veel van de mensen daar is aids besmet, maar toen ze dat vertelde realiseerde ik me wel hun toekomst. We kregen een rondleiding, want iedereen kent elkaar daar. De huisjes verschilde wel veel van elkaar. Soms zagen we zelfs iemand die televisie zaten te kijken. Ook kwamen we een winkeltje tegen waar de mensen wat spulletjes kunnen kopen. De kinderklas had ons ontdekt dus we werden goed bekeken. Wat een lieve kinderen lopen daar rond zeg. Ondanks dat er maar een klein stukje ‘binnen’ kwam bij mij ontroerde het me wel. We zijn bij hun klaslokaal geweest. Het zag er erg mooi uit maar er meestal kregen bijna 100 leerlingen daar les, zonder materiaal. Ik kreeg direct de kriebels, die hebben mijn hulp nodig. Maar dat zal waarschijnlijk niet lukken. Daarna liepen we langs een kerk. Best groot en helemaal vol. Hier zijn ze dus op zaterdag ook zo goed als heel de dag in de kerk te vinden. Zo volgde we onze weg langs allemaal huisjes. Tot we bij een begrafenis aankwamen. Dat is hier op de zaterdag, het gat was al gegraven en de stoelen werden verzameld voor een praatje. De kist zag er mooi uit, daar besteden ze hier relatief veel geld aan uit. Er lag een man in van rond de 40 jaar. Hij liet twee kinderen achter die nu wees zijn. Best bizar, die begrijpen het nog niet. Er lopen veel weeskinderen rond in de krottenwijken. Ze gaan hier heel anders met de dood om als in Nederland. Het bizare is dat iedereen het hier mee maakt, er sterven zoveel mensen. De mensen worden vaak dichtbij huis begraven zonder grafsteen of kruis. De rijkere mensen komen wel op hun eigen compound of op een begraafplaats te liggen. Zo hebben we vandaag nog maar een heel klein stukje van het leven hier gezien. Wat jammer is dat de mensen hier moeilijk tevreden zijn. Het is wel begrijpelijk maar ze willen altijd meer. Als iedereen 1 snoepje krijgt willen ze er allemaal nog één. (wel begrijpelijk hoor) Als je kijkt naar Phillis dan zie je hoe hart ze geld nodig heeft. Ze heeft een stapelbed gehad en een telefoon, maar toch blijft ze om geld vragen. Dat zijn die verhalen die ik in Nederland ook al had gehoord. Soms zie je een reportage op tv waar ze brood gaan brengen. Maar dat gaat niet goed omdat iedereen wil, ze hebben niet genoeg. Zo is dat ook in de sloppenwijken, je kan niet iedereen helpen. Er leven hele families bij elkaar. Ook zag ik een meisje die moeilijk liep. Waarschijnlijk zou ze in Nederland makkelijk geholpen kunnen worden maar hier zal ze nooit goed kunnen lopen en met een beperking moeten leven. Het doet me wel goed dat ze meeloopt met de andere en dat iedereen met elkaar speelt. Toch was ik blij toen we weer even rustig onze handen konden wassen bij Phillis, het is zo’n contrast. Tijdens het wachten op Sammy ben ik nog even een kerkje in gelopen. Alleen de pastoor, twee kinderen en een vrouw gekleed als non waren er binnen. De vrouwen zijn hier vaak gekleed als non maar dat betekend niet dat ze non zijn. Onderweg zagen we ook vrouwen in groene jurken die een soort pelgrimstocht aan het maken waren. Na de slums (krottewijken) zijn we naar een weeshuis geweest op een berg. Dit was de stageplek van Naomi en Elles maar net voordat we aankwamen zijn ze verhuist en nu is het te ver weg. Doordat het een slechte weg is, zijn we met twee tuktuk’s gegaan. Onderweg was de benzine van de tuktuk op, dat was al snel opgelost en ik had tijd om even wat drinken te kopen. Maar daardoor waren we Sammy kwijt geraakt die de weg wist. Verschillende keren zijn we fout gereden. Dat was voor mij geen probleem want ik genoot wel van het uitzicht. Maar de weg was erg slecht en eigenlijk niet begaanbaar met een tuktuk. Ik dacht zelfs een keer dat we omvielen. Maar gelukkig na een paar pogingen hebben we het gevonden en konden we alles bekijken. Ook daar lopen schatjes rond. Vele zijn wees, andere gaan in het weekend wel naar huis. De schoollokalen zagen er prachtig uit, maar zonder inrichting. Ook lagen er veel nieuwe bedden en muskietennetten. De bedden waar de kinderen nu op slapen zijn erg oud. We kwamen in de keuken aan die nog niet in gebruik was. Wel speelde alle kinderen daar want het was een grote open ruimte. En ja, ballonnen van de Rabobank. Ik heb me daar echt vermaakt, geweldig om met ze te spelen. Na dit alles gezien te hebben wilde we wel graag weer terug naar huis. Thuis lekker een toast op met een gebakken eitje. En zoals je vast al gedacht had, het zwembad ingedoken. Daarna lekker watermeloen met ananas gegeten. Dat is hier zo lekker! Nu even mijn verhalen typen want ik ben wat achtergebleven, sorry daarvoor :P Vanavond gaan we uiteten bij de Green Garden, daar ben ik wel benieuwd naar. Morgen komt Sammy me ophalen en ga ik naar een Baptiste gemeente. Groetjes!