week 5
Door: lydiadejong
Blijf op de hoogte en volg lydia
07 Februari 2012 | Kenia, Kisumu
29 januari 2012 zondag:
Toen Rachel hoorde dat ik in God geloofde zei ze direct dat ik een keertje met haar mee naar de kerk kon gaan. Vandaag heb ik dat gedaan. Helaas had ze een verkeerde tijd gezegd, want toen wist ze het nog niet precies. Maar gisteren had Ineke een andere tijd op gevangen dus ik verwachtte al zoiets. Maar ja, ik moest nog op tijd klaar zijn, maar ik kon wel lekker wakker worden. Daarna kwamen Rachel en Everlyn de poort binnen. Rachel wilde nog even douchen dus ik heb even met Everlyn geklets. Ze is de dochter van de pastoor en even oud als mij. Wel een aardige meid waar ik makkelijk mee kan praten. Na een kwartiertje kwam Rachel schoon en wel terug en konden we vertrekken. De kerk was niet ver weg had Rachel al gezegd dus we konden het lopen. De straat over steken en dan langs de groentemarkt. Daar zijn ze bezig met een grote weg naar de Nakumat dus veel kraampjes waren verdwenen. Daarom heel veel stof en hopen zand. Even later liep ik het echte Kenia in. Overal kleine straatjes en vooral veel kinderen. Het leek me een beetje een achterstandswijk maar ik denk dat dit aardig normaal is. Ik was wel blij dat Rachel en Everlyn bij mij waren. Vooral toen we langs een gebouw kwamen waarbij heel veel afval lag. Everlyn vertelde me dat er daar mensen waren neer gestoken dus dat het flink gevaarlijk was in het donker. Sinds die tijd wordt het bewaakt dus is het weer veilig. Om het hoekje zag ik weer prachtige Keniaanse beelden en dat was al de moeite waard om daardoor heen te lopen. Even later kwamen we bij een poort waar de kerk achter te vinden was. Ik hoorde al muziek en binnen bleek deze iets te hard afgesteld zijn. Het was een kerk waar ik niet echt een naam aan kan geven. Wij bezochten de engelse jeugddienst en er waren stuk of 30 mensen waarmee de kerk nog lang niet vol zat. Everlyn verontschuldigde zich en zei dat ze nog even wat moest doen. Rachel ging niet naast me zitten maar ergens anders. De dienst was al begonnen en we zongen liederen. Het was mooi om te zien hoe belangrijk God voor hen is, maar ik had er niet echt een heel goed gevoel bij. Daarna begon de preek over Act 3 en joh 2:28. De voorganger was niet de vader van Everlyn. Tijdens de preek vroeg hij steeds: all we together? (was best een beetje hinderlijk was) We hadden het over visioenen en de discipelen die wel dronken leken. Als je de Heilige Geest hebt ontvangen kan niemand het ons meer af nemen. Maar was we niet ontvangen hebben kun je ook niet uitdelen. Het is wel gaaf dat me vertelt werd dat God aan mijn kant staat. Aan het einde vertelde iedereen tegen elkaar don’t be afraid. Na de kerkdienst heb ik Samuel ontmoet, de zoon van Rachel die een verstandelijke beperking heeft. Ik weet niet zo goed hoe oud hij is maar al wel boven de 16. Ik had het echt met hem te doen, de tranen sprongen in mijn ogen toen ik met hem sprak. In Nederland zou ik zo een project met hem willen starten, en hier? Hier heeft hij geen toekomst. Rachel betaalt niet voor zijn school en hij zit alle dagen thuis. Wel kan hij zelf naar de kerk toe gaan en is hij daar heel erg vaak te vinden. Als hij over God praat dan beginnen zijn ogen te glimmen en vertelt hij hoeveel hij van God houd. Zijn ogen geven weer hoe het kan dat een kind in God kan geloven, echt prachtig. Na de kerkdienst heeft Everlyn me met haar zusje weg gebracht. Daarna heb ik even gezwommen en wat gegeten. Verder weet ik niet meer wat ik heb gedaan eigenlijk, maar ik heb me niet verveeld :)
30 januari 2012 maandag: Beloofd = beloofd dus vandaag heb ik allerlei muziek op de computers gezet. Helaas zijn de films nog niet af te spelen op de computer maar de rest wel. Ze hebben geen internet op de computer dus downloaden gaat niet. Daarom zijn ze al wat blij met de foto’s die ik op mijn usb had gezet en meer muziek, zodat de kinderen wat variatie hebben. Geweldig om te zien hoe kinderen uit hun dak gaan bij de K3 muziek. Vrijwel de hele dag ben ik bezig geweest met de computers. Soms maakte ik foto’s van de leerlingen want ze hebben me gevraagd om van iedereen een foto te maken. Andere momenten begeleide ik de leerlingen in het computer lokaal. Ibrahim had me gevraagd of ik dit wilde doen omdat hij een vergadering had. Dit vond ik prima want daar kom ik wel uit zonder Swahili’s. Met handen en voeten leg ik uit dat de kinderen de aan knop moeten aanzetten. Daarna log ik de computers in en start ik de slideshow voor foto’s. De meeste pakken direct de koptelefoon en dan luisteren ze muziek. Tussen de groepen door leer ik de docenten hoe ze met de computer om moeten gaan. Robert komt vaak even langs en hij is erg leergierig. (Geen idee of Robert een docent, stagiaire of oud leerling is maar toch) Mijn dag ging eigenlijk veel te snel dus daarom heb ik nog even de tijd genomen om met de kinderen te kroelen. Dit is al weer mijn een na laatste week wat ik best jammer vind. Bij thuis komst heb ik even alles er uit gezwommen lekker sporten. Na 100 baantjes vond ik het wel weer genoeg. Lieke was nog ziek dus kon niet mee met de groep naar Rangala. Daarom bleef ze nog een dagje bij ons, gelukkig ging het ’s avonds beter en was het wel gezellig.
31 januari 2012 dinsdag: ‘s Ochtends ben ik gezellig naar de Luthren geweest. Ik heb afgesproken dat ik dit keer vroeg zou beginnen zodat ik kan zien hoe het gaat als de kinderen uit bed komen. Rond half 7 stond ik op stage en snapte ik er niets van. Ik moest even wachten voor het hek open ging en ik hoorde een heleboel herrie. Bleek dat alle leerlingen in het lokaal van de morning cirkel aan het wachten waren. Geen idee waarop en het leek een beetje op een gevangenis. Het gekke was dat de deur wel open was en de moeders nergens te vinden. De leerlingen hielden elkaar in de gaten. Wat blijkt nu dat de leerlingen om 5 uur ’s ochtends al op gaan om zich te wassen, aan te kleden en de bedden te verschonen. Nu de leerlingen klaar waren was er niet zo heel veel te zien. Daarom wilde ik even in de slaapvertrekken kijken maar daar werd ik hardhandig de deur gewezen. Rond 7 uur vertrekt iedereen naar de eetzaal om daar porisch te eten. Porisch vergelijk ik een beetje met brinta en kokend water. Heel erg warm drinken alle kinderen het zo snel mogelijk op op dan de kans te hebben dat er nog iets over is. Daarna wilde ik toch wel even in de slaapvertrekken kijken en toen ik het nog eens lief vroeg, kreeg ik een sleutel in mijn hand gedrukt. Ik voelde me een beetje Bassie (van Adriaan) die in een aflevering een sleutel krijgt terwijl zijn auto stuk is. Maar om problemen te voorkomen heb ik hem direct weer terug gekeken en ben naar binnen gelopen. Er was nu niets aan de hand. De moeders hebben het wel erg druk dus ik heb echt respect voor hun werk. Daarna begon de normale dag weer zo’n beetje. Ik kan al niet meer gemist worden want toen ik vertelde dat ik ’s middags niet kwam moest en vervaging geregeld worden. Susan wilde me natuurlijk wel helpen dus heeft mijn taak waar genomen in de middag. Net zoals gisteren heb ik me bezig gehouden met foto’s maken. Nu heb ik alle kinderen op de foto en staan ze op de computer. Dan kan Ibrahim ze namen geven en sorteren per klas. Ook heb ik de matrasjes mee genomen voor de special class. Ik werd bijna plat geknuffeld. Dus iedereen die iets me ergens mee heeft geholpen: SUPER BEDANKT. Asanta sana van de leraren van de special class. Ik kan nog mooi even kijken of ze gebruikt worden dus daar horen jullie vast nog wel wat over. Verschillende mensen komen naar mij toe om te vragen over de skoebidoetouwtjes van Aristha. Ze breken hun nek bijna over de naam maar vinden het echt prachtig. Ik hoop het nog aan de kinderen te kunnen leren maar ik weet niet of dat hier gaat lukken.
’s Middags ben ik met Kaylee en Naomi mee geweest. Ik kreeg een snelle rondleiding en moest wel even wennen. Een ziekenhuis met allerlei open zalen met allemaal jonge kinderen. Om ons die middag te vermaken heb ik vouwballonnen mee genomen. Naomi hielp me en we al snel zag ik veel glimmende oogjes en lachende kinderen. Met een rode neus en grote bril waren zelfs de ziekste kinderen aan het lachen. Eventjes genieten en vergeten wat er allemaal voor stomme dingen gebeuren? Dat kun ik natuurlijk elk kind als je in het ziekenhuis ligt. Het gaat er allemaal wat anders als in Nederland, maar dit was wel een unieke kans om het hier te doen. Al zolang de Cliniclowns willen uithangen en hier overkwam het me zomaar voordat ik het door had. Ik heb echt genoten van de lachende gezichtjes. Thuis niet zoveel bijzonders gedaan, dus klaar voor een nieuwe dag.
1 februari 2012 woensdag: Vandaag ik Kaylee met mij mee geweest naar de Lutheran. In de morning cirkel ging het verhaal verder van Kain en Abel. Ze hadden een grote plaat waar ze met vilt andere figuren op konden hangen. Zo dat deden ze toch leuk! Kain en Abel werden opgeplakt en er werd uitgelegd wat voor werk ze deden. Iedereen zat aandachtig te luisteren en herhaalde wat de docent zei. Daarna opende pastor Isak (client van de Lutheran) de dag met gebed. We hebben ’s ochtends geholpen in workshop 4. Daar konden we helpen met mandazi’s maken, en natuurlijk lekker proeven. Na de pauze hebben we ons vermaakt in het computerlokaal. Omdat de kinderen bruine bonen met mais aten stelde ik voor om bij de Nakumat te gaan eten. (ik eet alles wat los en vast zit maar dat wil ik Kaylee niet aan doen) Daarom hebben we lekker bij de Nakumat gegeten, ik had een toast met kip en patat. Ook dit keer lukte het niet om het zonder patat te bestellen, terwijl het zelf op de kaart stond. Na een tijdje zei is: als ik ziek wordt dan komt het door de kip. Kaylee geloofde er niets van maar ik betwijfel het nog steeds. Want het idee is niet meer weg gegaan dus wilde ik vroeg naar bed gaan. Helaas was het prijs toen ik in mijn huisje kwam en heb ik de hele nacht gespookt. Wel leuk dat de groep in Nederland bij elkaar was, want het is wel tof om iedereen weer even te horen. (sorry Monika dat ik je niet herkend) Jammer dat ik zoooo ver weg zit hoor, ik wil weer graag met jullie Bijbelstudie houden als we thuis zijn. Daar stond nu toch niet echt mijn hoofd naar, maar als ik lag ging het nog aardig. Ik herkende verschillende verhalen die andere mij verteld hebben toen ze ziek waren, dus er zit niets anders op dan uitzieken.
2 februari 2012 donderdag:
Geloof het of geloof het niet, ik baalde toch flink dat ik niet naar mijn stage kon. Naomi zou een daagje met mij mee gaan maar dat ging niet lukken. Het gekke is dat als je op bed ligt het wel goed lijkt te gaan. Naomi kwam even om een hoekje kijken of ik mee ging vandaag en ik zei dat ik me eigenlijk wel weer goed voelde en het ging proberen. Toen ik opstond moest ik toch bekennen dat het beter was om een dagje in bed te blijven want de kamer leek Villa Volta. Vrijwel de hele donderdag heb ik slapend doorgebracht, want: van slapen wordt je beter! Geluk bij een ongeluk, ik hou veel van water dus daar heb ik geen tekort aan gehad. Ondanks dat de fles wel wat zwaar werd om op te tillen hield ik dat goed in de gaten. Bij mij bleef het bij overgeven dus ik hoefde niet naar het ziekenhuis voor diarreepillen. Ziek zijn is hier wel anders maar net als in Nederland voel ik me ’s avonds een stuk beter. Ik heb mijn best gedaan om mijn vuile was bij elkaar te zoeken en al mijn spulletjes achter slot en grendel te stoppen. Daarna mijn laptop er nog even bij gepakt voor een filmpje want sorry ik had geen puf om mijn verslagen te maken ;-) Daarna lekker gaan slapen.
3 februari 2012 vrijdag:
Ik tref het weer, mijn huisje moet schoon gemaakt worden. Ik was nog heerlijk in dromenland toen ze kwamen vragen hoe het met me ging. Heel het compound wist dat ik ziek was en leefde flink met me mee. Rachel stond al voor mijn bed voor ik het door had. Gelukkig had ik mijn vuile was al klaar liggen dus ik kon mijn bed afhalen en mee geven. Daarna in het huisje van Ineke verder gaan slapen. Het raam stond open en daarnaast waren Rachel en Jaine aan het wassen, aangezien hun soms eerder schreeuwen dan praten kwam er van slapen niet zoveel van. Lieke is vanochtend al aangekomen zodat ze nog even in het ziekenhuis kon kijken. Voordat de andere uit Rangala komen nog even kunnen slapen zodat ik daarna weer bij de groep kon aansluiten. We zijn bij Kiboko bay wezen eten en de zonsondergang was dit keer erg mooi. De wind in je gezicht met het water voor je, echt genieten dus. Ik heb na twee dagen de gok gewaagt om normaal te eten. En er was geen kindermenu, dan maar iets wat er (bijna) altijd ingaat: lasagne (met groente). We moesten nog al lang wachten dus andere werden wat ongeduldig. Dat is weer het voordeel van niet helemaal fit zijn, ik maakte me er niet zo druk om allemaal. Dat merk ik over het algemeen wel. Het is soms vervelend als Kenianen hun afspraken niet nakomen maar ik erger me niet zo snel. Als we de hobbelweggetjes pakken betekend het vrijwel altijd dat we wel iets typisch Keniaans gaan zien. Terug op Panda’s Paradijs was ik wel moe dus ben ik mijn bedje in gekropen. Wel weer gezellig want Lieke is er weer. Niet echt bevorderlijk voor de slaap want we kletsen meestal nog wel een poosje.
4 februari 2012 zaterdag:
Jullie hebben het vast al wel verwacht, lekker uitgeslapen natuurlijk. Daarna bij het zwembad genoten van het zonnetje en een potje kaarten. Best gek dat het bij jullie nu zo koud is, want hier is het goed warm ;-) We zitten nu aan zo’n 40 graden verschil of niet? Daarna ben ik met Lieke naar het centrum geweest, dat vind ik toch wel wat hoor. Overal bookshops en kraampjes met schoenen. Er is daar ook een Nakumat maar totaal anders als de mega city vlakbij mijn stage. Je kon hier naar boven en we kwamen bij een andere kassa uit dan waar we naar binnen waren gaan, kortom: alle overige ruimte was benut. Ik ben ons verhaal over ons ijsje nog vergeten, die was al zowat gesmolten voordat we buiten stonden. Maar wel lekker! Daarna nog even naar de masaimarkt geweest en toen weer snel terug naar Panda’s Paradijs om op tijd terug te zijn voor Sammy. Want samen met Naomi, Max en Kaylee ben ik bij Sammy thuis geweest. Sammy heeft een zoontje van 9 maanden: wat een schatje zeg. Met grote ogen keek hij ons aan, hij vond mzungu’s (blanke) toch wel een beetje eng zo net na het wakker worden. Hij heeft een klein huisje, maar in Keniaanse begrippen een is het een mooi stenen huis. We hadden wat meel en suiker mee genomen. En voor little Sammy speelgoed autootjes. We hebben geen eten in geslagen voor het weekend dus we zijn weer lekker uit eten geweest. Volgens mij heb ik het record gehaald van de goedkoopste maaltijd ever. Ik had een sprite en een kinder pizza hawai (de pizza’s vullen altijd zo en ik had nog niet zo heel veel ruimte) en ik was wel 350 sh. kwijt want nog minder is dan 3,50 euro. Daarna zijn we naar de Laughing boeddha geweest wat ik alweer bijna vergeten was. Het is niet helemaal mijn ding en Lieke en ik vonden het veel leuker buiten. Na een paar uurtjes zijn we vertrokken nadat ik nog wat verkeerde telefoonnummers heb uitgedeeld. Thuis waren we al flink moe maar konden we het niet laten om nog even te kletsen. En ondanks het koude weer in Nederland, hier is het nog steeds flink warm.
Toen Rachel hoorde dat ik in God geloofde zei ze direct dat ik een keertje met haar mee naar de kerk kon gaan. Vandaag heb ik dat gedaan. Helaas had ze een verkeerde tijd gezegd, want toen wist ze het nog niet precies. Maar gisteren had Ineke een andere tijd op gevangen dus ik verwachtte al zoiets. Maar ja, ik moest nog op tijd klaar zijn, maar ik kon wel lekker wakker worden. Daarna kwamen Rachel en Everlyn de poort binnen. Rachel wilde nog even douchen dus ik heb even met Everlyn geklets. Ze is de dochter van de pastoor en even oud als mij. Wel een aardige meid waar ik makkelijk mee kan praten. Na een kwartiertje kwam Rachel schoon en wel terug en konden we vertrekken. De kerk was niet ver weg had Rachel al gezegd dus we konden het lopen. De straat over steken en dan langs de groentemarkt. Daar zijn ze bezig met een grote weg naar de Nakumat dus veel kraampjes waren verdwenen. Daarom heel veel stof en hopen zand. Even later liep ik het echte Kenia in. Overal kleine straatjes en vooral veel kinderen. Het leek me een beetje een achterstandswijk maar ik denk dat dit aardig normaal is. Ik was wel blij dat Rachel en Everlyn bij mij waren. Vooral toen we langs een gebouw kwamen waarbij heel veel afval lag. Everlyn vertelde me dat er daar mensen waren neer gestoken dus dat het flink gevaarlijk was in het donker. Sinds die tijd wordt het bewaakt dus is het weer veilig. Om het hoekje zag ik weer prachtige Keniaanse beelden en dat was al de moeite waard om daardoor heen te lopen. Even later kwamen we bij een poort waar de kerk achter te vinden was. Ik hoorde al muziek en binnen bleek deze iets te hard afgesteld zijn. Het was een kerk waar ik niet echt een naam aan kan geven. Wij bezochten de engelse jeugddienst en er waren stuk of 30 mensen waarmee de kerk nog lang niet vol zat. Everlyn verontschuldigde zich en zei dat ze nog even wat moest doen. Rachel ging niet naast me zitten maar ergens anders. De dienst was al begonnen en we zongen liederen. Het was mooi om te zien hoe belangrijk God voor hen is, maar ik had er niet echt een heel goed gevoel bij. Daarna begon de preek over Act 3 en joh 2:28. De voorganger was niet de vader van Everlyn. Tijdens de preek vroeg hij steeds: all we together? (was best een beetje hinderlijk was) We hadden het over visioenen en de discipelen die wel dronken leken. Als je de Heilige Geest hebt ontvangen kan niemand het ons meer af nemen. Maar was we niet ontvangen hebben kun je ook niet uitdelen. Het is wel gaaf dat me vertelt werd dat God aan mijn kant staat. Aan het einde vertelde iedereen tegen elkaar don’t be afraid. Na de kerkdienst heb ik Samuel ontmoet, de zoon van Rachel die een verstandelijke beperking heeft. Ik weet niet zo goed hoe oud hij is maar al wel boven de 16. Ik had het echt met hem te doen, de tranen sprongen in mijn ogen toen ik met hem sprak. In Nederland zou ik zo een project met hem willen starten, en hier? Hier heeft hij geen toekomst. Rachel betaalt niet voor zijn school en hij zit alle dagen thuis. Wel kan hij zelf naar de kerk toe gaan en is hij daar heel erg vaak te vinden. Als hij over God praat dan beginnen zijn ogen te glimmen en vertelt hij hoeveel hij van God houd. Zijn ogen geven weer hoe het kan dat een kind in God kan geloven, echt prachtig. Na de kerkdienst heeft Everlyn me met haar zusje weg gebracht. Daarna heb ik even gezwommen en wat gegeten. Verder weet ik niet meer wat ik heb gedaan eigenlijk, maar ik heb me niet verveeld :)
30 januari 2012 maandag: Beloofd = beloofd dus vandaag heb ik allerlei muziek op de computers gezet. Helaas zijn de films nog niet af te spelen op de computer maar de rest wel. Ze hebben geen internet op de computer dus downloaden gaat niet. Daarom zijn ze al wat blij met de foto’s die ik op mijn usb had gezet en meer muziek, zodat de kinderen wat variatie hebben. Geweldig om te zien hoe kinderen uit hun dak gaan bij de K3 muziek. Vrijwel de hele dag ben ik bezig geweest met de computers. Soms maakte ik foto’s van de leerlingen want ze hebben me gevraagd om van iedereen een foto te maken. Andere momenten begeleide ik de leerlingen in het computer lokaal. Ibrahim had me gevraagd of ik dit wilde doen omdat hij een vergadering had. Dit vond ik prima want daar kom ik wel uit zonder Swahili’s. Met handen en voeten leg ik uit dat de kinderen de aan knop moeten aanzetten. Daarna log ik de computers in en start ik de slideshow voor foto’s. De meeste pakken direct de koptelefoon en dan luisteren ze muziek. Tussen de groepen door leer ik de docenten hoe ze met de computer om moeten gaan. Robert komt vaak even langs en hij is erg leergierig. (Geen idee of Robert een docent, stagiaire of oud leerling is maar toch) Mijn dag ging eigenlijk veel te snel dus daarom heb ik nog even de tijd genomen om met de kinderen te kroelen. Dit is al weer mijn een na laatste week wat ik best jammer vind. Bij thuis komst heb ik even alles er uit gezwommen lekker sporten. Na 100 baantjes vond ik het wel weer genoeg. Lieke was nog ziek dus kon niet mee met de groep naar Rangala. Daarom bleef ze nog een dagje bij ons, gelukkig ging het ’s avonds beter en was het wel gezellig.
31 januari 2012 dinsdag: ‘s Ochtends ben ik gezellig naar de Luthren geweest. Ik heb afgesproken dat ik dit keer vroeg zou beginnen zodat ik kan zien hoe het gaat als de kinderen uit bed komen. Rond half 7 stond ik op stage en snapte ik er niets van. Ik moest even wachten voor het hek open ging en ik hoorde een heleboel herrie. Bleek dat alle leerlingen in het lokaal van de morning cirkel aan het wachten waren. Geen idee waarop en het leek een beetje op een gevangenis. Het gekke was dat de deur wel open was en de moeders nergens te vinden. De leerlingen hielden elkaar in de gaten. Wat blijkt nu dat de leerlingen om 5 uur ’s ochtends al op gaan om zich te wassen, aan te kleden en de bedden te verschonen. Nu de leerlingen klaar waren was er niet zo heel veel te zien. Daarom wilde ik even in de slaapvertrekken kijken maar daar werd ik hardhandig de deur gewezen. Rond 7 uur vertrekt iedereen naar de eetzaal om daar porisch te eten. Porisch vergelijk ik een beetje met brinta en kokend water. Heel erg warm drinken alle kinderen het zo snel mogelijk op op dan de kans te hebben dat er nog iets over is. Daarna wilde ik toch wel even in de slaapvertrekken kijken en toen ik het nog eens lief vroeg, kreeg ik een sleutel in mijn hand gedrukt. Ik voelde me een beetje Bassie (van Adriaan) die in een aflevering een sleutel krijgt terwijl zijn auto stuk is. Maar om problemen te voorkomen heb ik hem direct weer terug gekeken en ben naar binnen gelopen. Er was nu niets aan de hand. De moeders hebben het wel erg druk dus ik heb echt respect voor hun werk. Daarna begon de normale dag weer zo’n beetje. Ik kan al niet meer gemist worden want toen ik vertelde dat ik ’s middags niet kwam moest en vervaging geregeld worden. Susan wilde me natuurlijk wel helpen dus heeft mijn taak waar genomen in de middag. Net zoals gisteren heb ik me bezig gehouden met foto’s maken. Nu heb ik alle kinderen op de foto en staan ze op de computer. Dan kan Ibrahim ze namen geven en sorteren per klas. Ook heb ik de matrasjes mee genomen voor de special class. Ik werd bijna plat geknuffeld. Dus iedereen die iets me ergens mee heeft geholpen: SUPER BEDANKT. Asanta sana van de leraren van de special class. Ik kan nog mooi even kijken of ze gebruikt worden dus daar horen jullie vast nog wel wat over. Verschillende mensen komen naar mij toe om te vragen over de skoebidoetouwtjes van Aristha. Ze breken hun nek bijna over de naam maar vinden het echt prachtig. Ik hoop het nog aan de kinderen te kunnen leren maar ik weet niet of dat hier gaat lukken.
’s Middags ben ik met Kaylee en Naomi mee geweest. Ik kreeg een snelle rondleiding en moest wel even wennen. Een ziekenhuis met allerlei open zalen met allemaal jonge kinderen. Om ons die middag te vermaken heb ik vouwballonnen mee genomen. Naomi hielp me en we al snel zag ik veel glimmende oogjes en lachende kinderen. Met een rode neus en grote bril waren zelfs de ziekste kinderen aan het lachen. Eventjes genieten en vergeten wat er allemaal voor stomme dingen gebeuren? Dat kun ik natuurlijk elk kind als je in het ziekenhuis ligt. Het gaat er allemaal wat anders als in Nederland, maar dit was wel een unieke kans om het hier te doen. Al zolang de Cliniclowns willen uithangen en hier overkwam het me zomaar voordat ik het door had. Ik heb echt genoten van de lachende gezichtjes. Thuis niet zoveel bijzonders gedaan, dus klaar voor een nieuwe dag.
1 februari 2012 woensdag: Vandaag ik Kaylee met mij mee geweest naar de Lutheran. In de morning cirkel ging het verhaal verder van Kain en Abel. Ze hadden een grote plaat waar ze met vilt andere figuren op konden hangen. Zo dat deden ze toch leuk! Kain en Abel werden opgeplakt en er werd uitgelegd wat voor werk ze deden. Iedereen zat aandachtig te luisteren en herhaalde wat de docent zei. Daarna opende pastor Isak (client van de Lutheran) de dag met gebed. We hebben ’s ochtends geholpen in workshop 4. Daar konden we helpen met mandazi’s maken, en natuurlijk lekker proeven. Na de pauze hebben we ons vermaakt in het computerlokaal. Omdat de kinderen bruine bonen met mais aten stelde ik voor om bij de Nakumat te gaan eten. (ik eet alles wat los en vast zit maar dat wil ik Kaylee niet aan doen) Daarom hebben we lekker bij de Nakumat gegeten, ik had een toast met kip en patat. Ook dit keer lukte het niet om het zonder patat te bestellen, terwijl het zelf op de kaart stond. Na een tijdje zei is: als ik ziek wordt dan komt het door de kip. Kaylee geloofde er niets van maar ik betwijfel het nog steeds. Want het idee is niet meer weg gegaan dus wilde ik vroeg naar bed gaan. Helaas was het prijs toen ik in mijn huisje kwam en heb ik de hele nacht gespookt. Wel leuk dat de groep in Nederland bij elkaar was, want het is wel tof om iedereen weer even te horen. (sorry Monika dat ik je niet herkend) Jammer dat ik zoooo ver weg zit hoor, ik wil weer graag met jullie Bijbelstudie houden als we thuis zijn. Daar stond nu toch niet echt mijn hoofd naar, maar als ik lag ging het nog aardig. Ik herkende verschillende verhalen die andere mij verteld hebben toen ze ziek waren, dus er zit niets anders op dan uitzieken.
2 februari 2012 donderdag:
Geloof het of geloof het niet, ik baalde toch flink dat ik niet naar mijn stage kon. Naomi zou een daagje met mij mee gaan maar dat ging niet lukken. Het gekke is dat als je op bed ligt het wel goed lijkt te gaan. Naomi kwam even om een hoekje kijken of ik mee ging vandaag en ik zei dat ik me eigenlijk wel weer goed voelde en het ging proberen. Toen ik opstond moest ik toch bekennen dat het beter was om een dagje in bed te blijven want de kamer leek Villa Volta. Vrijwel de hele donderdag heb ik slapend doorgebracht, want: van slapen wordt je beter! Geluk bij een ongeluk, ik hou veel van water dus daar heb ik geen tekort aan gehad. Ondanks dat de fles wel wat zwaar werd om op te tillen hield ik dat goed in de gaten. Bij mij bleef het bij overgeven dus ik hoefde niet naar het ziekenhuis voor diarreepillen. Ziek zijn is hier wel anders maar net als in Nederland voel ik me ’s avonds een stuk beter. Ik heb mijn best gedaan om mijn vuile was bij elkaar te zoeken en al mijn spulletjes achter slot en grendel te stoppen. Daarna mijn laptop er nog even bij gepakt voor een filmpje want sorry ik had geen puf om mijn verslagen te maken ;-) Daarna lekker gaan slapen.
3 februari 2012 vrijdag:
Ik tref het weer, mijn huisje moet schoon gemaakt worden. Ik was nog heerlijk in dromenland toen ze kwamen vragen hoe het met me ging. Heel het compound wist dat ik ziek was en leefde flink met me mee. Rachel stond al voor mijn bed voor ik het door had. Gelukkig had ik mijn vuile was al klaar liggen dus ik kon mijn bed afhalen en mee geven. Daarna in het huisje van Ineke verder gaan slapen. Het raam stond open en daarnaast waren Rachel en Jaine aan het wassen, aangezien hun soms eerder schreeuwen dan praten kwam er van slapen niet zoveel van. Lieke is vanochtend al aangekomen zodat ze nog even in het ziekenhuis kon kijken. Voordat de andere uit Rangala komen nog even kunnen slapen zodat ik daarna weer bij de groep kon aansluiten. We zijn bij Kiboko bay wezen eten en de zonsondergang was dit keer erg mooi. De wind in je gezicht met het water voor je, echt genieten dus. Ik heb na twee dagen de gok gewaagt om normaal te eten. En er was geen kindermenu, dan maar iets wat er (bijna) altijd ingaat: lasagne (met groente). We moesten nog al lang wachten dus andere werden wat ongeduldig. Dat is weer het voordeel van niet helemaal fit zijn, ik maakte me er niet zo druk om allemaal. Dat merk ik over het algemeen wel. Het is soms vervelend als Kenianen hun afspraken niet nakomen maar ik erger me niet zo snel. Als we de hobbelweggetjes pakken betekend het vrijwel altijd dat we wel iets typisch Keniaans gaan zien. Terug op Panda’s Paradijs was ik wel moe dus ben ik mijn bedje in gekropen. Wel weer gezellig want Lieke is er weer. Niet echt bevorderlijk voor de slaap want we kletsen meestal nog wel een poosje.
4 februari 2012 zaterdag:
Jullie hebben het vast al wel verwacht, lekker uitgeslapen natuurlijk. Daarna bij het zwembad genoten van het zonnetje en een potje kaarten. Best gek dat het bij jullie nu zo koud is, want hier is het goed warm ;-) We zitten nu aan zo’n 40 graden verschil of niet? Daarna ben ik met Lieke naar het centrum geweest, dat vind ik toch wel wat hoor. Overal bookshops en kraampjes met schoenen. Er is daar ook een Nakumat maar totaal anders als de mega city vlakbij mijn stage. Je kon hier naar boven en we kwamen bij een andere kassa uit dan waar we naar binnen waren gaan, kortom: alle overige ruimte was benut. Ik ben ons verhaal over ons ijsje nog vergeten, die was al zowat gesmolten voordat we buiten stonden. Maar wel lekker! Daarna nog even naar de masaimarkt geweest en toen weer snel terug naar Panda’s Paradijs om op tijd terug te zijn voor Sammy. Want samen met Naomi, Max en Kaylee ben ik bij Sammy thuis geweest. Sammy heeft een zoontje van 9 maanden: wat een schatje zeg. Met grote ogen keek hij ons aan, hij vond mzungu’s (blanke) toch wel een beetje eng zo net na het wakker worden. Hij heeft een klein huisje, maar in Keniaanse begrippen een is het een mooi stenen huis. We hadden wat meel en suiker mee genomen. En voor little Sammy speelgoed autootjes. We hebben geen eten in geslagen voor het weekend dus we zijn weer lekker uit eten geweest. Volgens mij heb ik het record gehaald van de goedkoopste maaltijd ever. Ik had een sprite en een kinder pizza hawai (de pizza’s vullen altijd zo en ik had nog niet zo heel veel ruimte) en ik was wel 350 sh. kwijt want nog minder is dan 3,50 euro. Daarna zijn we naar de Laughing boeddha geweest wat ik alweer bijna vergeten was. Het is niet helemaal mijn ding en Lieke en ik vonden het veel leuker buiten. Na een paar uurtjes zijn we vertrokken nadat ik nog wat verkeerde telefoonnummers heb uitgedeeld. Thuis waren we al flink moe maar konden we het niet laten om nog even te kletsen. En ondanks het koude weer in Nederland, hier is het nog steeds flink warm.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
