week 6

5 februari 2012 zondag:
Dit keer niet naar de kerk geweest omdat we met heel de groep het Lake Victioria hebben bezocht. Na een hobbelweg zijn we aangekomen op een prachtig stukje Kenia. Ze lieten ons de vissen zien die geëxporteerd worden naar europa, grote beesten hoor. Even later lieten ze ons kleine visjes zien. Die zie je hier overal ook langs de weg liggen (stinken jo) Die wilde ik wel even proeven (rauw) maar nee dat is echt vies. Helaas konden we niet in 1 boot dus zijn we met twee boten het meer op gegaan. Vanaf de eerste minuut was ik aan het genieten, super lekker op dat water. Aan de kant kwamen we mooie vogels tegen, grappige bomen en vissers die druk bezig waren met hun werk. Om de hoek kwamen we een groep nijlpaarden tegen. Zo’n 8 in een groep, 1 man en 7 vrouwtjes. Ze lieten zich een paar meter voor onze boot zien dus dat waren prachtige momenten. Ik had nog wel een paar uurtjes op het water kunnen dobberen maar we moesten weer op de terug weg. Ik heb nog even een poging gedaan om de boot te besturen maar dat ging net zo goed als thuis, he Pim :P Daarom gezellig met Samuel (de bestuurder van de boot) gekletst en wat meer te weten gekomen over het gebied. Terug aan wal een soda gedronken (gelijk maar een halve liter) en weer terug gehobbeld door het mooie Kenia. Terug thuis heb ik fijn een Nederlandse dienst geluisterd en de andere groep uitgezwaaid. Daarna mijn baantjes zwemmen weer opgepakt en een half uur gezwommen. Gelukkig was nu de Bijbelstudie van de kerkgroep wel en heb ik meer dan twee uur kunnen skypen. Wat is dat toch mooie media, ik moest wel even slikken toen ik iedereen bij elkaar zag zitten. Ik heb hier een prachtige tijd maar het is wel even wat anders als in Groot-Ammers. Maar het was een super mooie Bijbelstudie, helemaal toepasbaar hier in Kenia. Het bemoedigde me wel om mijn schouders er onder te zetten en niet het eerste vliegtuig naar huis te nemen. Helaas is het hier wel twee uurtjes later als in Nederland dus dat was zoals verwacht niet vroeg slapen. Daarna wel heerlijk kunnen slapen.
6 februari 2012 maandag:
Manon is vandaag met mij mee geweest naar de Lutheran. Ze werkt in Nederland niet met gehandicapten dus dat is wel even wennen ene stage op een speciaal onderwijs. De morning cirkel verliep wat rustig dus daarna zijn we bij de mandazi’s gaan kijken. Vorige week was er een docent vertrokken dus vandaag zag er totaal anders uit. De tafel stond binnen en ze stookte niet meer op een houtvuurtje. Er waren twee pannetjes waar ze de mandazi’s nu in werden gemaakt, opgestookt door houtskool. Het deeg zag er oranje uit, bleek dat ze daar kleurstof in hadden gedaan. Ook werd er water gekookt voor thee met melk die ze konden kopen. In de toekomst willen ze een winkeltje maken waar de kinderen kunnen leren hoe ze om moeten gaan met boodschappen toen. Zo te horen hadden ze flink veel nieuwe ideeën die er jaren lang niet uit konden omdat de oudste docent geen veranderingen wilde. Daarna heb ik Manon een rondleiding gegeven en is ze naar huis gegaan. Toen kon ik weer doen waar echt mijn hart licht dus ben ik naar de special class gegaan. De matrasjes vinden de kinderen geweldig, het wordt gebruikt als bed, trampoline en speelmatras. We hebben ook een muziek activiteit gedaan en ik liet hun zien hoe je een groepsactiviteit met hen kan doen. De kinderen genoten zichtbaar. In de pauze ben ik achter de computers gegaan en ben ik heel de tijd aan de praat geweest met An (duitse stagiaire) en Ibrahim. Daarna kwam Robert om computerles en kreeg An Swahili les waar ik ook even mee mee gedaan heb. Toen nog even geknuffeld met de kinderen en voor ik het wist stond Sammy alweer voor de poort. De rest van de avond zoals gebruikelijk doorgebracht, beetje puzzelen, internetten en mijn verslagen bijwerken. (sorry ik blijf maar achter lopen, maar nu ben ik weer bij vandaag :)) Even gezwommen maar na een kwartiertje onder de douche besprongen omdat ik ging koken. Straks lekker slapen om morgen weer naar de Lutheran te gaan, super veel zin in. Bedankt voor al jullie lieve reacties!
7 februari 2012 dinsdag:
Gisteren nog enthousiast de giften verzameld. Ook staat er overal de Lutheran special class op want dan is er minder kans dat iemand ze mee neemt. Tot mijn verbazing was het al over 12e dus ben toch maar mijn bedje in gekropen. Vanochtend merkte ik er niet veel van dus ben zoals gewoonlijk opgestaan en toast met worst op. (helaas zijn de chocopops al een tijdje niet te krijgen want dat is natuurlijk veel lekkerder) Op de Lutheran aangekomen kon ik niet ongezien binnen komen, ik had namelijk 1 muziekinstrument die niet in mijn tas kon. (driehoekige gitaar/harp) Susan was er weer dus ik was blij haar te zien. De stagiaires gaan vaak naar een andere plek om daar te kijken. Ze kijken dan welke problemen daar zijn en hoe ze daar mee om kunnen gaan. Het klonk wel positief, zou ik in Nederland namelijk wel leuk vinden. Maar ik heb Susan al een tijdje niet gesproken dus ik ben blij dat ze weer op de Lutheran is. Zij kwam pas naar mij toe: ik heb je al een paar dagen niet gezien waar zat je? (met een ondeugende grijns op haar gezicht) Toen vertelde ik dat ik ziek was geweest en een dagje vrij had. (ze verontschuldigde zich gelijk)Dus vanochtend reageerde ik: ik heb je al een tijd niet gezien, je mag niet zomaar weg gaan zonder mijn toestemming hoor. Maar dat had ik beter niet kunnen zeggen want toeval of niet, later op de dag werd ze ziek en vertelde sommige dat ze langs het ziekenhuis moest. Dus ik hoop dat ze nog terug is voordat ik weg ga, anders ga ik haar gewoon nog een keer opzoeken want ik ga niet weg zonder afscheid van haar genomen te hebben. Ze is in korte tijd echt een vriendin van mij geworden, dus dat is wel jammer om dan zo weer achter te laten.
Maar ik moet er ook nog niet aan denken dat ik de kinderen achter moet laten. Vanochtend ben ik bij de special class begonnen maar daar had ik het wel even moeilijk. Allereerst omdat de kinderen zo lief zijn en ik er nog zoveel meer voor zou willen doen. Toen ik daar over na dacht besefte ik ook hoe moeilijk hun toekomst zou worden en wat voor leven ze nu leven. Het kwam wel even hard binnen. Kinderen met te kleine luiers waardoor ze de halve dag met een luier lopen op hun knieën. Andere leerlingen die hun slaan en mee sleuren en dan ook nog een deel van hun eten op eten. Ze hebben totaal geen mogelijkheid om voor zichzelf op te komen en zijn er hier op de Lutheran eigenlijk nog goed aan toe. Tijdens het wassen gaat het er echt rot aan toe. Kinderen worden in de houtgreep genomen om tanden te poetsen. Zij raken daarom helemaal in paniek en het wordt een gevecht tussen twee docenten en een leerling. Zo gaan ze iedereen af en ik stond machteloos. Millicent is blind en had zich al helemaal uitgekleed omdat ze gefrustreerd was. Dat vind ik nog steeds moeilijk om te accepteren als ik haar zo zie zitten. Soms midden op het plein kleed ze zich uit en niemand kan haar dan meer helpen. Helaas bijt ze en is ze dan erg overstuur. Ik heb het idee dat het komt doordat ze niet weet waar ze aan toe is maar ik heb te weinig tijd om dat te observeren. Ik heb wel ontdekt dat als ik neurie ze weer rustig wordt. Daarna heb ik haar de tandenborstel gegeven om te laten weten wat ze straks gaan doen. Ik stelde voor dat ze dit elke dag moesten doen zodat ze er aan gewend raakt. Ik heb de docenten 1 voor 1 benadert om uit te leggen hoe belangrijk het is dat ze zekerheid krijgt. Aan het einde ze 1 docent: ja maar ze snapt het toch niet en toen wist ik even niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik weet niet wat voor ontwikkelingsniveau ze heeft en met mijn engels is het best lastig om mijn visie over te brengen. Ze willen met picto’s gaan werken maar dat gaat nog wel een moeilijke weg worden denk ik als de voorwerpen al nauwelijks gaat. De docenten doen wel hun best maar echt enthousiast zijn ze niet altijd. Ze zien wel dat ik heel anders te werk ga en de kinderen met liefde en geduld benader. Wat hun niet lukt, lukt mij wel en dan kan ik het goed uitleggen. Maar zoals tandenpoetsen, bijna niemand vind dat leuk en de kinderen zijn er zo bang voor dat mijn methode niet gelijk werkt. (en ik heb helaas nog maar een paar dagen, dus coachen gaat niet meer echt lukken) Nu merk ik wel dat ik de afgelopen 4 jaar veel geleerd heb uit de praktijk maar dat ik op mijn opleiding zelf weinig kan terug vallen. Gelukkig is dokter John ook langs geweest die heel veel goede dingen heeft vertelt wat ze wel echt belangrijk vinden. Pas sprak ik ook met het Hannah (ze noemen haar allemaal An) uit Duitsland die zei: vroeger werden de kinderen bij ons ook geslagen op school maar nu is dat ook niet meer zo. Daarom zal het een lange weg zijn maar ze ontwikkelen zich zelf. Zo zal dat ook zijn met dit soort dingen, dus ik kan niets anders dan accepteren dat het Kenia is. Het wassen werd dit keer met warm water gedaan, dus dat was wel luxe. Ik kreeg geen handschoenen maar ben toch maar lekker mee gaan helpen. Eerst gaf ik Millicent de doek met zeep waardoor ze er aan kon wennen. Ik liet het zien aan de andere docenten en die zeiden braaf ja toen ik vertelde dat je dit elke dag moest doen. Ik wilde haar even later gaan wassen (ze was nog steeds uitgekleed) maar voor ik het wist werd de doek uit mijn handen genomen. Eén oud leerling is nu helper in de special class en zorgt goed voor de kinderen. Zij deed elke dag Millicent dus wilde dat nu ook doen. Ik vond het prima en keek even mee. Helaas kan ze geen Engels want ik kon er niet naar blijven kijken. Eerst wasten ze haar vieze voeten daarna haar gezicht. Toen ik aan wees dat ze eerst haar gezicht moest doen deed ze dat maar 1 seconde later ging ze weer verder met de benen. Wel jammer dat de andere docenten dat niet oppakken om haar te leren. Daarna werden de kinderen met vaseline ingesmeerd en kregen sommige een luier. Ze moesten gaan liggen op de tafel en ik heb nog maar weinig luiers gezien van de goede maat. (dan zijn stoffenluier misschien toch nog beter dan een te kleine Pampers) Ik liep naar Flevian toe en keek naar haar, het leek wel of ze nog viezer was dan voor de persoonlijke verzorging. Het maakte nog al wat indruk op me dus ik zat even alles te observeren vanaf de kant. Er zijn twee mannen en één vrouw die dit doen voor zo’n 12 kinderen dus in dat opzicht heb ik er veel respect voor. Maar ik mis zo de groepsactiviteiten en de structuur voor de kinderen. Het spelen is vaak een beetje hetzelfde dus dat had ik eigenlijk wel een beetje gezien.
Daarom heb ik de muziekinstrumenten gegeven die zorgvuldig werden opgeborgen. Daarna ben ik naar het computerlokaal geweest om daar met Ibrahim te praten. Die is altijd in voor nieuwe ideeën en is vaak erg enthousiast. Hij had gevraagd of ik wilde laten zien hoe we snoezelen in Nederland dus daar dat had ik een beetje voorbereid. Helaas is er hier nergens iets van lichtjes te vinden of snoezelmateriaal. In de laughing boudhha staan allemaal lavalampen dus dat leek me wel wat. Maar helaas ze waren geïmporteerd er hier niet te koop. Ik begin steeds meer spijt te krijgen dat ik niet gewoon lichtgevend materiaal heb mee genomen. (maar ze hebben hier weinig stroom en dat is te duur voor hen, dachten we toen ik nog in Nederland was :P) Maar met improvisatie kom je er wel dus ik heb wat dingetjes meegenomen. Ik had petten meegenomen met lichtjes erin dus die hebben we afgeplakt met kleurtjes zodat ze die kunnen gebruiken. Ook heb ik lichtgevende armbandjes mee genomen (alleen deze doen het maar 24 uur dus elke x maar 1tje doen dan) Sommige weten van jullie de stuiterbal van sinterklaas vast nog wel, die wilde ik dus hier voor meenemen. Daarnaast komen de waxinelichtjes op batterij goed van pas want die hebben we in een grote boksballon hadden gedaan. Gelukkig zijn er wel veel voelmateriaal te krijgen dus ze kunnen ze spelen met flufferballen, boksballonen, zachte bal, noppenbal en een waaier.
Na de pauze was workshop 4 aan de beurt om op de computer te gaan. Daarna was er ruimte over dus mocht de special class. Toen ik dat vertelde aan de docenten waren ze heel terug houdend en vonden ze het maar niets, want dat stond niet op de timetable. Maar toen ik vertelde dat het extra was en we het met een paar kinderen wilde proberen werd er toch ja geknikt. Eén docent besliste wie er zouden gaan maar die was er niet dus dat was allereerst nog een probleem. Maar we hebben gewoon wat kinderen mee genomen, daar ben ik toch te eigenwijs voor om iemand anders te laten beslissen ;-) De stroom was intussen uitgevallen dus de computers konden we niet gebruiken. Ze snapte er helemaal niets van, wat moeten we zonder stroom in een computer lokaal? Ibrahim vond het wel prachtig en zei juist dat we het zonder stroom konden doen. Daarom hebben we de ruimte donker gemaakt en 4 kinderen laten zitten op de matrasjes. Eerst moesten ze even wennen maar al snel wilde ze allerlei materialen hebben. Zoals ik op de Dukdalf de kinderen de materialen kan geven, zo kan dat hier totaal niet. Het gekke was dat de computers niet opgemerkt werden en ze er niet naar grepen of iets kapot wilde maken. Chris is een jongen waar ik moeilijk hoogte van kan krijgen. Vaak is hij op zichzelf en hij is volgens mij zo eigenwijs als het maar zijn kan. Als jij links wil dan gaat hij rechts en je kan hem niet mee krijgen naar links. (om het maar even zo te noemen) Hij moest dan ook flink wennen in deze ruimte, het was totaal anders als hij gewend was. Maar na 10 min. kreeg hij toch een lach op zijn gezicht en genoot ervan. (helaas maakte hij wel mijn waaier kapot, want hij maakt alles kapot wat hij kapot kan maken) Maar langzaam begonnen alle kinderen de genieten en te spelen. Ze waren super enthousiast en speels. Het leek wel of sommige kinderen op elkaar gingen reageren en dat was een leuk gezicht. Ibrahim en een andere docent was er bij en later kwamen er nog twee van andere klassen kijken. We hadden geen muziek want er was geen stroom, ook konden we niets laten zien om de computer. En toch was het prima zo en alles werd eens goed ontdekt. Op het hoogte punt ben ik gestopt en hebben we de kinderen weer naar buiten gebracht. Ibrahim vond het geweldig en wist niet hoe hij mij moest bedanken. Toen ik vroeg of hij dit ook alleen kon zonder mij zei hij een welgemeende ja en vertelde hoe de kinderen zich nog kunnen ontwikkelen. Over de andere man had ik zo mijn twijfels. Hij speelt graag met Owen en dat doet hij leuk maar verder is hij best stil. Ik had dan ook verwacht dat hij dit niet leuk vond want hij uitte het helemaal niet. Toen ik er naar vroeg kwam hij langzaam los en vertelde hij hoe hij het vond: hij had genoten. Hij vertelde hoe alle kinderen van de groep dit moesten doen en hoe we hen moesten observeren. Toen ik vertelde dat het goed was om iets op te schrijven over de kinderen ging hij meteen aan de slag. Voor elk kind schreef hij de dingen op die hij of zij leuk vond en wat minder leuk was. Hij rapporteerde eigenlijk precies wat ik ook zou rapporteren dus dat zou wel gaaf zijn als ze hier mee verder kunnen gaan. Wel is het lastig omdat ik volgende week al weg ben en ze het dan zelf moeten gaan regelen. Zou het lukken hun lukken of zijn we het weer vergeten als ik weg ben? Zelf heb ik het idee dat Ibrahim er wel echt wat mee wil gaan doen maar ja ik zie vaak wel het positieve van iemand dus de toekomst zal het leren. Wel heb ik het idee dat de 4 lakens die ik had gekocht verdwenen zijn, maar misschien worden ze nog opgespoord. Het was wel een hele leuke ochtend met verschillende indrukken. Daarna kreeg ik een smsje van Elles want vandaag was alweer haar laatste dag. Er was een afscheid waar wij ook werden verwacht. Dus even Ugali gegeten en daarna Sammy gebeld. Die haalde eerst Naomi en Kaylee op dus ik heb nog even geskobidoet met Vicky (verpleegkundige) die het helemaal geweldig vind het nu een vis aan het maken is. Ze wil het graag leren aan de kinderen dus wie weet lukt dat morgen nog. Eigenlijk wilde ik wachten op Susan maar het is even afwachten of ze er morgen wel weer is.
Daarna kwam Sammy mij ophalen en zijn we naar New live home trust gegaan. Daar wisten we niet wat ons te wachten stond maar het was boven verwachting leuk. Er stonden al allemaal bekertjes klaar met een schaal vol met heel veel koekjes. Er werd voor Elles gezongen (wat echt hun talent is) en iedereen ging haar persoonlijk bedanken. Ook kreeg ze een kaart en werd ze omgekleed als een Keniaanse vrouw. Ze deden echt heel leuk en waren zo enthousiast. Toen de koekjes werden uitgedeeld mochten we er niet 1 nemen, neem er minstens 2 vertelde ze ons. Ook kregen we limonade en heel het personeel kwam Elles bedanken. Het was wel echt een leuk afscheid, ondanks de luxe stage van Elles.
Na stage stond het zonnetje nog op het zwembad dus ben ik lekker gaan zwemmen. Na een kwartiertje kreeg ik een beetje last van de rook want Willes, een leuke tuinman was helaas aan het afval verbranden. Daarom lekker onder de douche gesprongen. Rond half 5 halverwege m’n spelletje vielen mijn ogen dicht dus nog even een dutje gedaan.
Net lekker gegeten en met mijn verslag ben ik al aardig lang bezig :P Morgen hoop ik een ochtendje te gaan stage lopen en dan terug te gaan naar Panda’s. Dan wil ik nog wat knuffels kopen en dan ga ik ’s avonds terug om een avond te bekijken met de kinderen. Het gaat zo hard dat ik misschien nog wel vrijdag naar de Luthren gaan. Ik moet nog even kijken of de kinderen er dan nog wel zijn want ze hebben volgende week 10 dagen vakantie.
Sommige hebben misschien mijn verkeerde adres gekregen. Dus even voor de zekerheid dit is mijn postadres: Lydia de Jong Kellebeek College Postbus 3953 40100 Kisumu / Kenia Afrika.
Ik merk wel dat ik in tegenstelling tot de andere de stage dagen leuker vind dan de vrije periode. Ik vind het lekker om mijn ritme te hebben en ik ben toch meer voor de kinderen dan voor het zwembad naar Kenia gegaan. Daarnaast vind ik de natuur en het klimaat echt super en de mensen zijn zo vriendelijk, dus de typische Keniaanse plekjes vind ik ook echt prachtig.
Volgens mij zit ik al weer bijna op de helft. Begin april hoop ik jullie weer allemaal te zien, maar tot die tijd ga ik er nog even van genieten, doen jullie dat dan ook van het koude weer? Want dat hebben we ook niet elke dag.
8 februari 2012 woensdag: Gisteren heb ik weer niet geschreven, maar dit keer heb ik een geldige reden. Ik ben ’s avonds ook naar de Lutheran geweest. Morgen is alweer mijn laatste dag dus ik heb vandaag extra genoten. Ik begin gewoon te weinig tijd te krijgen hier in Kenia :P Ik heb heel de ochtend heen en weer gelopen. In workshop 3 was ik nog niet geweest dus ik moest mijn belofte waar maken om daar heen te gaan. Deze klas heb ik pas later ontdekt want het lokaal is in het gebouw waar ze ’s nachts slapen. De klas was super klein, helemaal volgepropt met tafeltjes en stoelen. Daar kregen de ouderen jongens les. De meeste van hun kunnen nog niet de letters of cijfers herkennen. De stagiaire geeft les en de leraar heb ik maar heel even gezien. Tijdens de les werden de nagels geknipt, ik had al het idee dat dit goed verzorgt werd. Maar verder was het super saai in de les en ik was blij toen we naar buiten gingen. We zijn bij de kippen gaan kijken van mevrouw Mary (schoolhoofd) die woont op het compount. Er waren kuikentjes dus daar konden de jongens even naar kerken.
De pauze heb ik met Hannah doorgebracht, de Duitse student. Zij is ook echt een leuke meid en het praten gaat wat makkelijker. Susan was helaas nog ziek en ze wisten nog niet of ze donderdag zou komen. Daarom heb ik de schouten schoenen aangetrokken en met Vicky de skobidoetouwtjes uitgelegd aan de kinderen van workshop 1. De meeste kun je beter jongeren noemen want ze gaan al bijna van school. Ze doen in deze workshop veel naaiwerk en kunnen dus wel precies werken. Maar hoe ga je dat uitleggen? Ik ben maar gewoon begonnen en na een half uurtje had iedereen een beginnetje en hielp ik de kinderen 1 voor 1. Ook Vicky hielp goed mee, ze vind dit ook erg leuk om te doen. De docent was niet lekker dus ging naar het ziekenhuis. De andere docent zou komen maar die heb ik niet gezien. Daarom was het wel goed dat Vicky mij hielp ook al is ze eigenlijk van de medicijnen enzo. Uiteindelijk hadden sommige al aardig de slag te pakken. Het is wel een gepriegelwerk dus niet altijd ging het goed. Maar als ik 1 handeling deed konden hun de rest afmaken. Ze vonden het vrijwel allemaal geweldig en genoten zichtbaar van het nieuwe idee.
Helaas moest ik toen naar de computerkamer want daar had ik afgesproken met Ibrahim. Hij was het niet vergeten en had de kamer al klaar gemaakt. Nu is het de darkroom. We hebben 5 kinderen van de special class gevraagd om te komen snoezelen. Het was natuurlijk de opzet dat er andere kinderen zouden komen. Maar sommige kinderen vonden het zo leuk dat ze het direct herkende van gisteren en snel naar binnen glipte. Nu was het rustiger en kon ik meer uitleggen aan de docenten. Ook Hannah keek mee en vond het een goed idee. Ze wil misschien therapeut worden in Duitsland dus ze stelde voor elke keer te komen als de darkroom er is. Dat gaf me wel een goed gevoel want Hannah en Ibrahim werken goed samen en dan weet ik vrijwel zeker dat ze het ook echt gaan gebruiken.
Het was al snel weer laat dus ik heb bonen met mais gegeten en heb toen Sammy gebeld. Die heeft me afgezet bij Panda’s Paradijs. Ik wilde de Lutheran uitleg meegeven om de snoezelen en groepsactiviteiten te doen. Omdat ik maar een paar uur had heb ik hart doorgewerkt. Uiteindelijk waren er twee verslagen klaar. 1tje om te snoezelen en 1tje om een Bijbelverhaal te vertellen. Ik was nog eerder klaar dan verwacht dus ik dacht nog even mijn baantjes te gaan trekken. Helaas ging dat niet door want het zwembad werd schoongemaakt. Daarom maar onder de douche gestapt. (wat ik ’s avonds nog wel een keer kon doen) De kokosnoten komen hier uit de bomen vallen. Rond die tijd waren de meiden weer wakker. Die gaan namelijk een nachtdienst draaien dus moesten slapen. We hebben een soepje gegeten en toen heeft Sammy mij weer naar de Lutheran gebracht. Bij de Nakumat heb ik even wat snoepjes gehaald. Aangekomen op de Lutheran was het weer even anders als ze me hadden vertelt. Ze hadden namelijk al gegeten maar zo heel erg vond ik dat niet. De kinderen zagen er allemaal erg mooi uit, iedereen had andere kleren aan. Het leek wel of ze voelde dat het bijna mijn laatste keer was want ik heb de avond van mijn leven gehad. De televisie was kapot dus we deden heel de avond niets.
Toen ik mijn fototoestel uit mijn tas haalde wilde iedereen graag op de foto. Alleen maar leuk want die kan ik dan nog op de computers zetten voordat ik weg ga. Ik vroeg of we buiten mochten spelen en dat was geen probleem. Daarom hebben we eerst gestoeid maar ik was degene die het meest moest rennen want het lukte me niet om tikkertje uit te leggen. Daarom heb ik de stuiterbal gepakt die ik had meegenomen. Deze geeft licht dus dat was geweldig in de schemering. Zo ongeveer 60 kinderen spelen met 1 bal, dat is echt prachtig. Na het buitenspelen moest iedereen naar binnen. De huismoeders hebben de snoepjes uitgedeeld. Toen ze hoorde dat ze snoepjes kregen was het een ongelofelijk lawaai. Iedereen begon te juichen en te klappen. (en ik nog twijfelen of ik jullie geld wel moest besteden aan snoepjes) Sommige kinderen kunnen geen snoepjes eten dus die kregen een koekje. Toen ze allemaal iets lekkers hadden gehad was er een ceremonie wat inhield dat een huismoeder inzette en de kinderen een half uur lang liedjes gingen zingen. Ze dansen hier echt grappig en vinden muziek het einde. Echt heel leuk. Wel jammer dat de huismoeders veel zitten en toekijken, maar ja die moeten ook wel veel werken.
Want rond 9 uur vertrok iedereen naar bed. Dat had ik niet willen missen want dat is volgens mij echt typisch Kenia. De meiden kleden zich uit en lopen naakt naar de douche. Daar wassen ze zich met veel zeep en een beetje water. Ik keek mijn ogen uit, niemand hielp en iedereen deed het zelf. Dus wie het niet zelf kan? De kinderen van de special class worden op school gewassen maar verder? Daarna gaat iedereen naar bed. De lakens worden elke dag gewassen (vertelde ze me) en de bedden moesten nog opgemaakt worden. Overal lagen kinderen. Alleen de kinderen in de bedden hadden klamboes verder niet. Ze lagen met 6 tot 8 kids op een kamer en heel de gang lag ook vol. Wel even wat anders dan ik had gedacht toen ik de gebouwen overdag bekeek. Bijna iedereen slaapt naakt dus dat is ook wel even wennen. Binnen 20 min. lag iedereen op bed en gingen de lichten uit. Ook de moeders slapen in een kamer bij de kinderen als er niemand ziek is. De chauffeur kan altijd geroepen worden als er iemand met spoed naar het ziekenhuis moet.
Sammy zou me om 9 uur op halen maar iets voor 10e was hij bij de Lutheran. Tot die tijd hield Ibrahim de wacht over mij. Hij woont op het compound en helpt vrijwel elke avond met de kinderen op bed leggen. We hadden genoeg te kletsen want hij zat op de praatstoel :P Hij had afgelopen jaar aangeboden gekregen om naar Nederland te kunnen voor een opleiding maar helaas was het hem niet gelukt. Dat wilde hij wel heel graag. Hij is wel in Engeland geweest en heeft daar ook het snoezelen bekeken. Daarna vertelde hij dat hij zag hoeveel ik om de kinderen geef. En dat hij zag dat ik een christen was. Toen hij de christelijke muziek op de computer had gezien wist hij het zeker. Het is voor hen maar moeilijk te bevatten dat in Nederland niet iedereen geloofd. Zo kletsten we nog even door en we vonden het allebei maar niets dat morgen mijn laatste dag is.
Toen was Sammy er gelukkig en heeft hij mij thuis gebracht. Ik had voor de zekerheid nog even contact gehad met Ineke, want ja het is hier wel wat gevaarlijker in het donker dan in Nederland. Maar alles ging prima en thuis was Ineke nog wakker maar de meiden hadden de nachtdienst. Daarna nog mijn mapjes klaargemaakt om morgen te geven en foto’s uitgeprint en een collage gemaakt. Een blad met twee kanten :computer room en dark room. Zo kunnen ze deze voor de deur hangen van het lokaal en kan iedereen zien waarvoor het lokaal op dat moment wordt gebruikt. Om 12 uur had ik al mijn spulletjes voor morgen klaar gelegd en ben ik lekker mijn bedje in gedoken.
9 februari 2012 donderdag. Sorry voor de lange verslagen, maar ja ik heb gewoon veel te vertellen :P Want vandaag zaten er weer te weinig uur in een dag. Mijn ontbijtje lekker gegeten voor mijn huisje in het zonnetje. Sammy heeft me zoals gewoonlijk weer opgehaald en het word nooit saai. We kletsen ongeveer de hele weg en voor ik het weet ben ik bij de Lutheran. Tot mijn grote verbazing kwam Susan iets later dan mij binnen lopen: gelukkig! Ze zag er nog wel ziek uit maar het ging weer wat beter. Ze was naar het ziekenhuis geweest en had medicijnen gekregen. Na de morning cirkel vroeg Hannah of we de foto’s op de computers konden zetten. Aan het einde van de dag waren alle foto’s gesorteerd, en nu staat er veel muziek en veel foto’s op al de computers. Ik heb de mapjes met methodes laten zien aan Ibrahim, Hannah, Susan en de leiding van de special class.
Daarna heb ik met Vicky workshop 1 opgezocht. Nu waren de docenten er wel en wilde ze weten hoe het moest. Tot mijn verbazing kunnen sommige kinderen het al bijna zelfstandig en blijven ze maar leergierig. Ik heb helaas nog steeds te weinig handen om hun allemaal tegelijk te helpen.
Na een kopje thee ben ik met Hannah naar de Nakumat gegaan. Daar hebben we een kasje gekocht (van plastic) met drie laden waar de materialen in kunnen. Nu lagen ze verspreid in een oude kartonnendoos en dan leek me niet echt handig. Ook kwam ik een teddybeer tegen met een hart: love you. Deze heb ik ook gekocht voor de special class en kunnen ze gebruiken bij het Bijbelverhaal. Daarnaast heb ik limonade en koekjes voor de kinderen gekocht. Dat kost in verhouding echt niet veel. Je kunt 300 koekjes kopen voor onder de 3 euro.
Terug op de Lutheran heb ik de Bijbelactiviteit laten zien in de speciaal class. Ik weet niet of de docenten het kunnen gaan gebruiken, maar wie niet waagt die niet wint, toch? Ik heb de kinderen in een kring gezet en de materialen klaargelegd. Ik vroeg of Hannah wilde helpen maar toen ik Bijbel en special class zei keek ze wel een beetje bedenkelijk. Daarom heeft ze de materialen bewaakt (sommige kinderen pakken alles) en gefilmd. Mark heeft me geholpen met het verhaal voorlezen en ik heb de materialen aan de kinderen laten zien. Voordat ik begon waren sommige nog super druk met een bal aan het spelen dus ik vroeg me af of het ging werken. Tot mijn verbazing was Owen binnen 5 minuten in slaap gevallen en de rest van de groep erg rustig. Ze reageerde opvallend goed om te materialen en genoten er zichtbaar van. Echt, als ik hier langer was… Maar helaas ze zouden het toch zelf met ze moeten gaan doen en ze hebben het beginnetje om er mee verder te kunnen.
Na het Ugali eten ben ik bij Vicky geweest en heb ik haar uitgelegd om een vis te maken van skobidoe. Jammer dat ze hier niet te koop zijn want anders zouden ze het kunnen maken en verkopen. Dus wie heeft ze nog in Nederland??
De ochtend had ik Susan nog niet gezien dus ik ben maar even naar haar op zoek gegaan. Uiteindelijk zat ik zo maar haar te kletsen dat ik te laat kwam in de les. Niet voor niets want dan zie je dat er niets gedaan word zonder mijn initiatief. Maar Ibrahim was flink aan het knutselen met een steker voor de muziek installatie, dus hij was het niet vergeten. Dit keer nog geen muziek maar wel een methode om te snoezelen. Susan, Hannah, Mark en Ibrahim wisten er vanaf maar een andere docent van de special class wilde eigenlijk haar eigen ding doen. Daarom heb ik hen maar steeds aanwijzingen gegeven zodat het toch nog aardig verliep. De kinderen reageerde wel. Maar helaas 1 docent luisterde niet naar mijn aanwijzingen en daarom moest ik 1 kind terug brengen omdat het te heftig voor hem was. Maar als ze dit zo kunnen blijven doen is het wel gaaf, weer een nieuwe activiteit.
Daarna was het al 3 uur en toen had ik afgesproken om de limonade klaar met maken met koekjes. Helaas was er niemand in de keuken en was alles op slot. Susan had de sleutelbos opgespoord maar nu nog de goede sleutel. 10 minuten later waren we binnen en was ik bezig met alle bekers klaar zetten, en ja lap: geen water. Dus toen ging heel het feest niet door en moesten we weer alles opruimen. Dan morgen maar proberen.
Daarom had ik nog even en ging ik ballonnen vouwen. Tante Marijke ik weet niet hoe ik u kan bedanken. Dit is echt geweldig en de kinderen vinden het prachtig. Ik heb er zoveel meegekregen dat ik voor iedereen er 1tje heb. Eerst wilde ik dit per klas doen maar nu werd het een impulsieve actie. Hannah en nog een docent hielpen mee maar al snel werd ik bedolven door alle kinderen. Kinderen die vragen worden overgeslagen, hoe zeg je dat in Swahili’s? Uiteindelijk veel kinderen een ballon gegeven maar toen stond Sammy voor de poort.
Gelukkig heeft Mary gevraagd of ik morgen ochtend ook nog even kom. Dus dan ga ik nog even langs en deel ik de limonade en koekjes uit. De kinderen worden dan ’s ochtends opgehaald voor een vakantie. Daarna hoop ik nog met Susan iets te gaan doen, al is het maar lekker een ijsje eten bij de Nakumat.
Thuis nog driekwartier gezwommen in een super schoon zwembad. Wat is het hier toch prachtig. Daarna gegeten, macaroni, ook al is het hier totaal anders met ketchup was het nog best lekker. Net even geskypt en ik hoop zo dat ik nog wat foto’s op facebook kan zetten. Iedereen bedankt voor jullie meeleven en vooral Adrie bedankt voor je lieve mail.

10 februari 2012 vrijdag. Oeps, ik ben weer een beetje laat met schrijven? Vandaag heb ik te veel gedaan vandaar. Want ik ben eerst naar stage gegaan. Ik kon ze niet missen dus heb nog lekker even met de kindjes kunnen kroelen. Ook hebben we limonade gemaakt. Twee grote emmers, laat dat maar aan Susan over. Ook Hannah kwam later helpen met uitdelen dus we hadden de grootste lol. Sjonge dat ga ik wel missen zeg. Het ging heel goed, iedereen kreeg limonade met twee koekjes. Ook stiekem de kinderen gegeven die anders vergeten worden. Het moest wel stiekem met wat voorbereiding want anders werd het afgepakt voor het bij het kind was aangekomen. Millicent die blind is was helemaal niet naar de eetzaal gebracht dus zou anders niet gehad hebben. Zo had ik nog een paar andere die ik natuurlijk niet kon vergeten. Daarna nog veel ballonnen opgevouwen. Dit keer maar veilig in de keuken zodat ze niet 100 kinderen om ons heen kregen. Toen alleen de kleine kinderen gegeven want veel hadden gisteren al gehad. Gelukkig kon ik mijn afscheid een beetje verdelen, maar toen kwam het er toch echt aan. Mary heb ik gedag gezegd en Ibrahim was nog vollop bezig een certificaat te maken. Die krijg ik als ik nog een keertje terug ga. De meeste kinderen begrepen het niet dus dat maakt het iets makkelijker.
Susan ging met mij mee dus daar hoefde ik gelukkig nog geen afscheid van te nemen. Daarna hebben we er nog een gezellige dag van gemaakt. Eerst zijn we naar het museum geweest. Met de tuktuk gingen we erheen en we betaalde 20 shilling. Ik heb nooit minder dan 100 shilling betaalt voor een tuktuk dus ik wist wel weer hoe laat het was. Volgens mij kan ik nog meer leren om af te dingen in Kenia :P Sommige hadden me verteld dat het museum saai was dus ik had niet anders verwacht. Maar dat viel reuze mee. Neem Susan, die maakt er altijd wat van :P We zagen dieren maar ook de traditionele hutjes. Grappig om te zien hoe ze een hut hebben voor de eerste vrouw en de tweede zoon enzo. Daarna even boodschappen gedaan bij de Nakumat. We hebben weer wat limonade en koekjes gekocht want we wilde vanmiddag nog ergens op bezoek gaan. Ook een boterham voor tussen de middag mee genomen. Toen is Susan met me mee geweest naar Panda’s Paradijs. Dat was echt een hele leuke tijd. Dan zie je echt hoe ze is, ze is keurig schoon (ik laat nog wel eens wat slingeren) We hebben bij het zwembad gezeten en gekletst. Ook muziek geluisterd en foto’s gekeken. Het voelt gewoon super goed en ik wou dat ik haar mee naar Nederland kon nemen. Meestal gaat het Engels erg goed, totdat ik een woord niet weet en dan bedenk dat we steeds in het Engels communiceren.
Daarna zijn we mama ngina childrens home geweest. Dit is een weeshuis waar Susan wel vaker komt. Tot mijn verbazing zag ik in het gastenboek dat Piet en Ineke twee dagen geleden waren geweest. Het is een prachtige plek met super leuke kinderen. Tante Marijke, hier heb ik wat kleertjes achter gelaten die ik had meegenomen. Bedankt namens hun, ik zal nog een foto op mijn facebook zetten maar dat wordt volgende week. Ook heb ik hier de kinderen ballonen gegeven en allemaal een hoedje of een olifant. Ook dat is prachtig om te doen, met Susan erbij is het helemaal een feestje. Ze weet echt goed hoe ze er mee om moet gaan en vermaakt ze allemaal. Daarna nog eventjes gespeeld en toen zag ik Moses, die is van de Lutheran maar in de vakantie’s is dit zijn thuis. Gelukkig kan ik nog een keertje terug naar de Lutheran want ik mis ze nu al. Een andere mzungu had op het terrein van het weeshuis al wat aanpassingen gedaan. Zoals het verbouwen van de slaapkamers van de jongens waar nu mooie kamers zijn met planken en manden voor de kleren. Helaas nog geen klamboe’s. De limonade en koekjes zijn voor de kinderen maar die hebben we achter gelaten omdat nog niet iedereen er was. Dat kon ik doen omdat Susan wist dat ze het dan wel echt aan de kinderen zouden geven. Susan is echt zo’n lieve meid, misschien ga ik er volgende week nog een keertje mee weg. Want daarna hebben we een matatoe gepakt naar huis.
De meiden zaten een film te kijken dus heb ook film mee gekeken. Later dan verwacht kwamen de andere aan en zijn we met een grote deel van de groep naar de Green Garden gegaan. Ik had wel zin in een pizza! Dat was heel gezellig, ik voel me echt prima. Weer thuis vielen mijn ogen dicht dus ben ik lekker gaan slapen, op naar een nieuwe dag.
11 februari zaterdag 2012.
Zaterdag vaste uitslaap dag natuurlijk. Rond half 11 zijn we Lieke en ik op pad gegaan. Eerst met de andere naar de massaimarkt waar ik een schilderij heb gekocht. Toen hadden we dorst dus even een soda gedronken. En nee geen mzungu prijs van 50 shilling gewoon 30 schilling. Daarna lekker de stad in gedoken, daar houden we wel van. Een hamburger eten in een plaatselijke snackbar en toevallig hele lekkere passion juiche ontdekken. Eerst namen we er 1tje samen maar al snel hadden we er allebei weer eentje. En de kleine straatjes in met allemaal kappertjes. Bij toeval een leuk jurkje tegen komen en kopen bij een meisje van 19 jaar die echt zo lief was :P Ook wat fruit langs de weg gekocht dus ja gewoon gezellig. Terug thuis lekker baantjes gezwommen want mijn half uurtje sporten blijft er natuurlijk wel in. Voor de verandering weer bij de Green Garden gegeten en nu heb ik een visgerecht geprobeerd: met SPINAZIE!! Jippie, lekker weer groente :P Daarna naar de Laughing Boedhha ons flink vermaakt. Ik bestelde een pasoa orange maar toen kreeg ik een schotje met appel smaak. Tot mijn verbazing vond ik het lekker, en dat gebeurt niet zo vaak met alcohol. Daarna lekker terug gegaan naar Panda’s en heeft Steef ons weggebracht. Morgen weer zondag, heb ik zin in!